بسم الله الرحمن الرحیم

معنای ایمان چیست؟

واژۀ ایمان از ریشۀ امن است و سرّ اطلاق ایمان بر عقیده آن است که مؤمن اعتقاد خود را از ریب، اضطراب و شکّ، که آفت اعتقاد است، می رهاند و آن را ایمن می کند. از این رو رسوخ و استقرار عقیده در قلب را «ایمان» می گویند و برای رسیدن به آن، علم به تنهایی کافی نیست؛ گاهی انسان به چیزی عالم است ولی به آن مؤمن نیست: «وَ جَحَدُوا بِها وَ اسْتَيْقَنَتْها أَنْفُسُهُمْ ظُلْما»[۱]

اعتقاد علمی باید با جان و قلب انسانِ معتقد عجین شود و در اوصاق نفسانی و اعمال بدنی او جلوه کند تا اطلاق ایمان بر آن درست باشد. بر این اساس اطلاق مؤمن بر کسی که عقیدّ حق را تنها بر زبان جاری می کند، درست نیست: «مِنَ الَّذينَ قالُوا آمَنَّا بِأَفْواهِهِمْ وَ لَمْ تُؤْمِنْ قُلُوبُهُم»[۲]

(برگرفته از تفسیر تسنیم، ج۲، ص۱۵۶ و ۱۵۷)