بسم الله الرحمن الرحیم

سرّ تقدیم صفت سلبی بر سفت ثبوتی

در آیۀ: «ذلِكَ الْكِتابُ لا رَيْبَ فيهِ هُدىً لِلْمُتَّقين»[۱] ابتدا سفت سلبی: «لا ریب فیه» آمده و پس از آن، از صفت ثبوتی: «هدی للمتقین» یاده شده است.

همان گونه که در آیۀ شریفۀ: «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذي أَنْزَلَ عَلى‏ عَبْدِهِ الْكِتابَ وَ لَمْ يَجْعَلْ لَهُ عِوَجاً * قَيِّما…»؛ « حمد مخصوص خدايى است كه اين كتاب (آسمانى) را بر بنده (برگزيده) اش نازل كرد، و هيچ گونه كژى در آن قرار نداد * در حالى كه ثابت و مستقيم و نگاهبان كتابهاى (آسمانى) ديگر است.»،[۲] ابتدا صفت سلبی «لم یجعل له عوجا» ذکر شد و پس از آن، صفت ثبوتی: «قیما» آمده است.

سرّ تقدیم صفت سلبی بر ثبوتی در این دو آیه آن است که قیّم و هادی بودن قرآن کریم متفرع بر نفی اعوجاج و ریب از آن است.

یعنی ابتدا باید هر گونه شکی را از قران نفی کرد تا بعد بتوان سخن از “هدایت” آن به میان اورد. همچنین ابتدا باید هرگونه اعوجاج و کژی از آن سلب شود تا بعد از آن بتوان صحبت از “قیّم” بودن آن مطرح کرد.   

(برگرفته از تفسیر تسنیم، ج۲، ص۱۴۰)