بسم الله الرحمن الرحیم

وقتی امام حسین (علیه­ا لسلام) در مسیر کوفه، خبر شهادت جناب «مسلم بن عقیل» را ­شنید، بدون این­که تغییر مسیر دهد، به همراهانش اذن بازگشت داد و فرمود: «برگردید، چون راه ما راه کشته شدن است». برخی از آن ­ها برگشتند، اما در عین حال امام سایه به سایه ­ی «زهیر بن قین» می ­رود و او را به همراهی خود دعوت می­ کند، و یا این­که پیشنهاد «حبیب بن مظاهر» را در مورد دعوت از طایفه ­ی بنی اسد می ­پذیرد.

سؤالی که جا دارد مطرح شود، این است که این دو نوع رفتار متفاوت امام (علیه ­السلام) چه معنایی دارد؟ اگر امام به دنبال یار و همراه، و دنبال پیروزی بر سپاه عمر یزید است، چرا به عدّه ­ای می­گویند برگردید و در مقابل عدّه­ ی دیگری را به سپاه خود فرا می­ خوانند؟!

حقیقت مطلب این است که امام به دنبال شمشیر زن و جمع آوری مبارز بیشتر نبود، بلکه حضرت به دنبال انسان ­سازی و شکوفایی استعدادهای انسان بود. دعوت امام از آنان بدان جهت بود که حضور چنین افرادی در میان سپاهش جرأت آزاد شدن همه­ ی مردم از فرهنگ شوم اموی را بیشتر می­ کرد، تا انسان گمان نبرد راهی برای آزاد شدن از «فرهنگ پوچ­ گرایی» وجود ندارد، و تصور نکنند که چاره­ای جز تسلیم شدن در این راه نیست!

هر سال در ایام محرم کربلا شور تازه ­ای به خود می ­گیرد و کاروان انسان ساز و هدایت ­گر امام حسین (علیه­ السلام) دوباره به راه می ­افتد. هر ساله نگاه امام حسین (علیه ­السلام) به زهیر بن قین­ هایی می ­افتد و با جذبه­ی ولایی خود آن ­ها را به اوج کمال و شرافت می­ رساند. کسی که بتواند از دنیا دل بردارد و به کربلای حسین و دستان با سخاوت اباعبد الله الحسین (علیه­ السلام) نظاره کند، ممکن است از منتخبین امام باشد و با یک کرشمه ­ی او عمری را در عزت و سربلندی زندگی کند.  

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند  آیا شود که گوشه­ ی چشمی به ما کنند!