بسم الله الرحمن الرحیم 

در آیات و روایات زیادی که صحنه­ ی قیامت را ترسیم می­ کنند، سخن از «نفخ صور» و دمیدن حضرت اسرافیل در صور به میان آمده و آن دو نفخه است؛ یکی دمیدن در شیپور مرگ که پیش از قیام رستاخیز رخ می­ دهد و دیگری دمیدن در شیپور حیات که برای آماده شدن برای حضور در صحنه­ ی محشر رخ می­دهد. «وَ نُفِخَ فِي الصُّورِ فَصَعِقَ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ مَنْ فِي الْأَرْضِ إِلاَّ مَنْ شاءَ اللَّهُ ثُمَّ نُفِخَ فيهِ أُخْرى‏ فَإِذا هُمْ قِيامٌ يَنْظُرُونَ؛ و در «صور» دميده مى‏ شود، پس همه­ ی كسانى كه در آسمان­ ها و زمين هستند مى‏ ميرند، مگر كسانى كه خدا بخواهد سپس بار ديگر در «صور» دميده مى ‏شود، ناگهان همگى به پا مى‏خيزند و در انتظار (حساب و جزا) هستند.»[۱]

شایان ذکر است که قرآن کریم به جای «نفخ صور» واژه­ های «صیحه»، «نُقِرَ فی الناقور»، «صافّۀ»، «قارعۀ» و «زَجِرَۀ» را هم استعمال کرده است.

نفخ صور چیست؟

نفخ صور دمی است که به وسیله­ ی آن تمام نظام هستی متحوّل می­ شود. نفخه­ ی اوّل، دم الهی است با مظهریت حضرت اسرافیل که به وسیله­ ی آن موجودیت موجودات پس گرفته می­ شود. در این دم خداوند با اسم قابض و در مظهریت اسرافیل ظهور می­ کند و وجود دنیایی را از موجودات می ­ستاند. نفخه­ی دوم هم نفخ ه­ی احیاء و قیام است و به وسیله ­ی آن موجودات زنده می­ شوند و قدم در عرصه­ ی محشر می­ گذارند. 

نفخ صور عبارت است از دعوت یا «ندای ویژه» که گاهی جهت میراندن موجودات از آن بهره می­ گیرند و گاهی با آن به موجودات فرمان  بعث و نشور می­ دهند. این فرمان و ندا (نفخ صور) به قدری بزرگ و گسترده است که همه­­ ی آسمان­ ها و زمین را در می­ پنوردد.