بسم الله الرحمن الرحیم 

زمان در عالم برزخ و عوالم بعد از آن وجود ندارد، چرا که در آن جا حرکت و تغییرّ از «قوّه» به «فعل» معنا ندارد و چنین نیست که یک موجود برزخی دگرگون شده، صورتی را از دست بدهد و صورت دیگری به خود بگیرد. به خلاف عالم ماده که در آن حرکت از «قوّه» به «فعل» است؛ لذا امور مادّی خود به خود دگرگون می ­شوند و حالت­ های مختلفی به خود می­ گیرند. عدم دگرگونی موجودات برزخی همانند افکار و صورت­ های ذهنیه­ ی انسان است که وقتی بعد از سال­ ها به آن مراجعه می­ کنی باز می­ بینی به همان نحو سابق در ذهن موجود است. بنابراین زمان در برزخ وجود ندارد و معنا ندارد که بگویند: «فلانی چقدر در برزخ به سر می­ برد»؟! 

از نمونه ­های بی­ زمانی برزخ داستان عُزَیر پیامبر است که در قرآن کریم به آن اشاره شده. این داستان در سوره­ ی بقره آیه­ ی ۲۵۹ اشاره شده است. وقتی خداوند او را از دنیا برد بعد از صد سال دوباره روح را به بدنش برگرداند. آن­گاه از او سؤال کرد که چقدر در این مکان بودی. عزیر نگاهی به اطراف انداخت و با توجه به تغییرات فضای اطراف گفت: یک روز یا قسمتی از روز! و خداوند فرمود: «بَلْ لَبِثْتَ مِائَةَ عام» بلکه صد سال است در این­جا مانده­ ای!

«… فَأَماتَهُ اللَّهُ مِائَةَ عامٍ ثُمَّ بَعَثَهُ قالَ كَمْ لَبِثْتَ قالَ لَبِثْتُ يَوْماً أَوْ بَعْضَ يَوْمٍ قالَ بَلْ لَبِثْتَ مِائَةَ عام‏… ؛ خدا او را يكصد سال ميراند سپس زنده كرد و به او گفت: «چقدر درنگ كردى؟» گفت: «يك روز يا بخشى از يك روز.» فرمود: «نه، بلكه يكصد سال درنگ كردى!»[۱]

 این داستان مؤید خوبی است که در عالم برزخ زمان وجود ندارد. لذا صد سال بر مرده می ­گذرد و بعد از آن هیچ حسی از گذشت زمان احساس نمی­ کند و خداوند متعال با این داستان این سرّ را برای بشریت روشن فرمود و فهماند که عوالم فوق زمان را نمی ­شود با مقیاس­ های زمانی محاسبه کرد و اگر هم سخن از زمان مطرح کرد به لحاظ محاسبات دنیوی بود نه به لحاظ برزخ!