
بسم الله الرحمن الرحيم
قبر، خانه ي خاکي ما انسان ها و آرامگاه بعد از مرگ ما است. يکي از مهمترين آثار زيارت قبور، ياد مرگ و دل کندن از زينت هاي فريبنده ي دنيا است. وقتي همواره به ياد مرگ بوديم، و به عالمي فراتر از دنيا انديشيديم، دنيا را حقير و کم اهميت ميبينيم و به تبع آن، مشکلات و گرفتاري هاي آن را هم کوچک مي شماريم. با کوچک شمردن دنيا و مشکلات دنيايي است که مي توانيم از کنار ناگواري هاي زندگي با رويي گشاده و خاطري مطمئن عبور کنيم، و عزت نفس و بزرگواري خود را فداي آرزوهاي دنياي فاني نکنيم.
اهل دنيا که تاب دل کندن از معشوق خود (دنيا) را ندارند، همواره از قبرستان در هراس بوده و از آن گريزان هستند. اين افراد اگر ناچار شوند سري به قبرستان بزنند، در تلاش هستند تا نداي نصيحت آميز قبر را با زينت هاي دنيايي دفن کنند و با ياد مرگ، عيش خود را مکدّر نبيند.
يکي از نمونهه اي عيني اين ماجراي تلخ سپردن ادارهي قبرستان تخت فولاد اصفهان به دست افرادي است که نه تنها معاد محور نيستند، بلکه با دنيا محوري و دنيا گرايي، روح عبادي و ناصحانه ي آن جا را تضعيف کرده اند. قبرستان تخت فولاد که زماني ابّهت و هيمنه ي مرگ را مي توان به عيان چهره ي خاکي آن ديد، با سنگ فرش هاي آن چناني و حوطه سازي هاي جاهلانه تبديل به محلي براي تفريح کودکان و خانواده ها و مکاني براي گردش گري مسافران شده است.
https://www.hamandishi-dini.ir/?p=1156