بسم الله الرحمن الرحيم

قبر، خانه­ ي خاکي ما انسان­ ها و آرامگاه بعد از مرگ ما است. يکي از مهمترين آثار زيارت قبور، ياد مرگ و دل کندن از زينت­ هاي فريبنده­ ي دنيا است. وقتي همواره به ياد مرگ بوديم، و به عالمي فراتر از دنيا انديشيديم، دنيا را  حقير و کم اهميت مي­بينيم و به تبع آن، مشکلات و گرفتاري­ هاي آن را هم کوچک مي ­شماريم. با کوچک شمردن دنيا و مشکلات دنيايي است که مي­­ توانيم از کنار ناگواري­ هاي زندگي با رويي گشاده و خاطري مطمئن عبور کنيم، و عزت نفس و بزرگواري خود را فداي آرزوهاي دنياي فاني نکنيم.

اهل دنيا که تاب دل کندن از معشوق خود (دنيا) را ندارند، همواره از قبرستان در هراس بوده و از آن گريزان هستند. اين افراد اگر ناچار شوند سري به قبرستان بزنند، در تلاش هستند تا نداي نصيحت آميز قبر را  با زينت­ هاي دنيايي دفن کنند و با ياد مرگ، عيش خود را مکدّر نبيند.  

يکي از نمونه­ه اي عيني اين ماجراي تلخ سپردن اداره­ي قبرستان تخت فولاد اصفهان به دست افرادي است که نه تنها معاد محور نيستند، بلکه با دنيا محوري و دنيا گرايي، روح عبادي و ناصحانه­ ي آن­ جا را تضعيف کرده­ اند. قبرستان تخت فولاد که زماني ابّهت و هيمنه­ ي مرگ را مي ­توان به عيان چهره­ ي خاکي آن ديد، با سنگ  فرش­ هاي آن­ چناني و حوطه سازي­ هاي جاهلانه تبديل به محلي براي تفريح کودکان و خانواده­ ها و مکاني براي گردش­ گري مسافران شده است.