بسم الله الرحمن الرحيم

۱٫ وَ وَصَّيْنَا الْإِنْسانَ بِوالِدَيْهِ إِحْساناً حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ كُرْهاً وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْرا… .[۱]

و ما انسان را به احسان در حق پدر و مادر خود سفارش كرديم، كه مادر با رنج و زحمت بار حمل او كشيد و باز با درد و مشقّت وضع حمل نمود و سى ماه تمام مدت حمل و شيرخوارى او بود.

حضرت صدیقه­ ی طاهره فاطمه­ ی زهرا (سلام ­الله ­علیها) که از سرنوشت فرزندش آگاه شده بود در حمل و وضع او به نوعی اکراه داشت و می ­فرمود: من چنین فرزندی را نمی­ خواهم. خداوند متعال ضمن آگاه ساختن پیامبرش به این واقعه افزود… ولی بعداً به این دنیا برمی ­گردد و بر اریکه­ ی سلطنت می ­نشیند و دشمنانش را نابود کرده بر سراسر دنیا فرمانروایی خواهد کرد.[۲]

۲٫ يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ * تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ.[۳]

[همه براى رسيدن به پاداش و كيفر برانگيخته مى ‏شوند در] روزى كه لرزاننده همه چيز را به شدت بلرزاند * در حالى كه لرزاننده ديگرى از پى آن در آيد.

امام صادق (علیه ­السلام) می ­فرماید: راجفه، امام حسین (علیه ­السلام) است و رادفه، امیرالمؤمنین (علیه­ السلام) و اوّلین کسی که رجعت می­ کند، امام حسین (علیه ­السلام) است که با هفتاد و پنج هزار نفر بر می ­گردد؛ الرَّاجِفَةُ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ (علیه ­السلام) وَ الرَّادِفَةُ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ (علیه ­السلام).[۴]

۳٫ وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى‏ آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ‏  بَرَكاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ وَ لكِنْ كَذَّبُوا فَأَخَذْناهُمْ بِما كانُوا يَكْسِبُونَ.[۵]

و چنانچه مردم شهر و ديارها همه ايمان آورده و پرهيزكار مى‏ شدند همانا ما درهاى بركاتى از آسمان و زمين را بر روى آن ها مى‏ گشوديم و ليكن (چون آيات و پيغمبران ما را) تكذيب كردند ما هم آنان را سخت به كيفر كردار زشتشان رسانيديم.

امام حسین (علیه ­السلام) در روز شهادت خود به اصحاب خبر داد از سخنان پیامبر به او که: ای فرزندم به زودی تو را به سوی عراق ببرند، به سوی زمینی که در آن جا ملاقات می ­نمایند پیامبران و اوصیای ایشان یکدیگر را و آن زمین عمورا است. و تو در آن صحرا شهید خواهی شد با گروهی از اصحاب خود که درد جراحت آهن نخواهند یافت. پس این آیه را خواند: «یَا نَارُ کُونِی بَردَاً وَ سَلامَاً عَلی إبرَاهیم».

امام حسین (علیه ­السلام) رجعت خود و اصحابش را به یاران بشارت داد و خبر از فرود آمدن ملائکه­ی الهی داده و در آخر فرمود: هر کس از شیعیان ما در زمین باشد خدا ملکی به سوی او خواهد فرستاد که خاک از روی او پاک کند. بر روی زمین کور و زمین گیر و مبتلایی نماند مگر آنکه به برکت ما اهل بیت شفا یابد. برکتهای خدا از آسمان به سوی زمین  فرود آید به مرتبه­ای که درختان آنقدر بار برداند که شاخه­هایشان بشکند. و این آیه را خواند که: «و لو ان اهل القری…» و فرمود: خدا خواهد بخشید به شیعیان ما کرامتی چند که مخفی نماند بر ایشان چیزی در زمین حتی آن که اگر کسی خواهد خبر خانه­ ی خود را بداند، زمین او را خبر دهد به احوال ایشان. [۶]

امام صادق (علیه ­السلام) فرمود: حسین (علیه ­السلام) با دوازده هزار نفر از صدیقین به دنیا بر می­ گردد و همچنین همراه با هفتاد و دو نفر از اصحاب شهیدش در کربلا؛ يَظْهَرُ الْحُسَيْنُ (علیه­ السلام) فِي اثْنَيْ عَشَرَ أَلْفَ صِدِّيقٍ وَ اثْنَيْنِ وَ سَبْعِينَ رَجُلًا أَصْحَابِهِ يَوْمَ كَرْبَلَاءَ.[۷]   

در زیارت حضرت عباس(علیه ­السلام) چنين آمده: «أَنِّي بِكُمْ مُؤْمِنٌ وَ بِإِيَابِكُمْ مِنَ الْمُوقِنِينَ؛ من به شما ایمان دارم و نیز از کسانی هستم که به بازگشت شما یقین دارند؛ أَنِّي بِكُمْ مُؤْمِنٌ وَ بِإِيَابِكُمْ مِنَ الْمُوقِنِينَ.

نخستین کسی که به دنیا رجعت می­ کند، حسین بن علی (علیه ­السلام) است و ایشان به قدری حکومت می ­کند که از کثرت سن ابروهای مبارکش روی دیدگانش می ­ریزد؛ أَوَّلُ مَنْ تَنْشَقُّ الأَرْضُ عَنْهُ وَ يَرْجِعُ إِلَى الدُّنْيَا الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ ـ … فَيَمْلِكُ حَتَّى تَقَعَ حَاجِبَاهُ عَلَى عَيْنَيْهِ مِنَ الْكِبَرِ.[۸]   

بر اساس احادیث وارده، امام حسین (علیه ­السلام) در اواخر حکومت حضرت بقیۀ الله (علیه­ السلام) رجعت خواهد کرد و برای همه ­ی مردمان معرفی می­ گردد تا دیگر کسی در مورد آن حضرت دچار تردید نشود.

هنگامی که همه ­ی مردم او را شناختند اجل حضرت بقیۀ الله (روحی ­لتراب­ مقدمه­ الفداه) فرا می ­رسد و دیده از جهان فرو می ­بندد. آن گاه امام حسین (علیه ­السلام) آن حضرت را غسل و کفن و حنوط کرده و به خاک می­ سپارد. زیرا امام را جز امام غسل نمی­ کند؛ فَيَكُونُ الَّذِي يَلِي غُسْلَهُ وَ كَفْنَهُ وَ حَنُوطَهُ وَ إِيلَاجَهُ حُفْرَتَهُ الْحُسَيْنَ وَ لَا يَلِي الْوَصِيَّ إِلَّا الْوَصِيُّ.[۹] 

در حدیث دیگری آمده است که حضرت بقیۀ الله (علیه ­السلام) انگشتر خود را به امام حسین (علیه السلام) تقدیم می­ کند.[۱۰]