
بسم الله الرحمن الرحيم
۱٫ وَ وَصَّيْنَا الْإِنْسانَ بِوالِدَيْهِ إِحْساناً حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ كُرْهاً وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْرا… .[۱]
و ما انسان را به احسان در حق پدر و مادر خود سفارش كرديم، كه مادر با رنج و زحمت بار حمل او كشيد و باز با درد و مشقّت وضع حمل نمود و سى ماه تمام مدت حمل و شيرخوارى او بود.
حضرت صدیقه ی طاهره فاطمه ی زهرا (سلام الله علیها) که از سرنوشت فرزندش آگاه شده بود در حمل و وضع او به نوعی اکراه داشت و می فرمود: من چنین فرزندی را نمی خواهم. خداوند متعال ضمن آگاه ساختن پیامبرش به این واقعه افزود… ولی بعداً به این دنیا برمی گردد و بر اریکه ی سلطنت می نشیند و دشمنانش را نابود کرده بر سراسر دنیا فرمانروایی خواهد کرد.[۲]
۲٫ يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ * تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ.[۳]
[همه براى رسيدن به پاداش و كيفر برانگيخته مى شوند در] روزى كه لرزاننده همه چيز را به شدت بلرزاند * در حالى كه لرزاننده ديگرى از پى آن در آيد.
امام صادق (علیه السلام) می فرماید: راجفه، امام حسین (علیه السلام) است و رادفه، امیرالمؤمنین (علیه السلام) و اوّلین کسی که رجعت می کند، امام حسین (علیه السلام) است که با هفتاد و پنج هزار نفر بر می گردد؛ الرَّاجِفَةُ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ (علیه السلام) وَ الرَّادِفَةُ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ (علیه السلام).[۴]
۳٫ وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَكاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ وَ لكِنْ كَذَّبُوا فَأَخَذْناهُمْ بِما كانُوا يَكْسِبُونَ.[۵]
و چنانچه مردم شهر و ديارها همه ايمان آورده و پرهيزكار مى شدند همانا ما درهاى بركاتى از آسمان و زمين را بر روى آن ها مى گشوديم و ليكن (چون آيات و پيغمبران ما را) تكذيب كردند ما هم آنان را سخت به كيفر كردار زشتشان رسانيديم.
امام حسین (علیه السلام) در روز شهادت خود به اصحاب خبر داد از سخنان پیامبر به او که: ای فرزندم به زودی تو را به سوی عراق ببرند، به سوی زمینی که در آن جا ملاقات می نمایند پیامبران و اوصیای ایشان یکدیگر را و آن زمین عمورا است. و تو در آن صحرا شهید خواهی شد با گروهی از اصحاب خود که درد جراحت آهن نخواهند یافت. پس این آیه را خواند: «یَا نَارُ کُونِی بَردَاً وَ سَلامَاً عَلی إبرَاهیم».
امام حسین (علیه السلام) رجعت خود و اصحابش را به یاران بشارت داد و خبر از فرود آمدن ملائکهی الهی داده و در آخر فرمود: هر کس از شیعیان ما در زمین باشد خدا ملکی به سوی او خواهد فرستاد که خاک از روی او پاک کند. بر روی زمین کور و زمین گیر و مبتلایی نماند مگر آنکه به برکت ما اهل بیت شفا یابد. برکتهای خدا از آسمان به سوی زمین فرود آید به مرتبهای که درختان آنقدر بار برداند که شاخههایشان بشکند. و این آیه را خواند که: «و لو ان اهل القری…» و فرمود: خدا خواهد بخشید به شیعیان ما کرامتی چند که مخفی نماند بر ایشان چیزی در زمین حتی آن که اگر کسی خواهد خبر خانه ی خود را بداند، زمین او را خبر دهد به احوال ایشان. [۶]
امام صادق (علیه السلام) فرمود: حسین (علیه السلام) با دوازده هزار نفر از صدیقین به دنیا بر می گردد و همچنین همراه با هفتاد و دو نفر از اصحاب شهیدش در کربلا؛ يَظْهَرُ الْحُسَيْنُ (علیه السلام) فِي اثْنَيْ عَشَرَ أَلْفَ صِدِّيقٍ وَ اثْنَيْنِ وَ سَبْعِينَ رَجُلًا أَصْحَابِهِ يَوْمَ كَرْبَلَاءَ.[۷]
در زیارت حضرت عباس(علیه السلام) چنين آمده: «أَنِّي بِكُمْ مُؤْمِنٌ وَ بِإِيَابِكُمْ مِنَ الْمُوقِنِينَ؛ من به شما ایمان دارم و نیز از کسانی هستم که به بازگشت شما یقین دارند؛ أَنِّي بِكُمْ مُؤْمِنٌ وَ بِإِيَابِكُمْ مِنَ الْمُوقِنِينَ.
نخستین کسی که به دنیا رجعت می کند، حسین بن علی (علیه السلام) است و ایشان به قدری حکومت می کند که از کثرت سن ابروهای مبارکش روی دیدگانش می ریزد؛ أَوَّلُ مَنْ تَنْشَقُّ الأَرْضُ عَنْهُ وَ يَرْجِعُ إِلَى الدُّنْيَا الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ ـ … فَيَمْلِكُ حَتَّى تَقَعَ حَاجِبَاهُ عَلَى عَيْنَيْهِ مِنَ الْكِبَرِ.[۸]
بر اساس احادیث وارده، امام حسین (علیه السلام) در اواخر حکومت حضرت بقیۀ الله (علیه السلام) رجعت خواهد کرد و برای همه ی مردمان معرفی می گردد تا دیگر کسی در مورد آن حضرت دچار تردید نشود.
هنگامی که همه ی مردم او را شناختند اجل حضرت بقیۀ الله (روحی لتراب مقدمه الفداه) فرا می رسد و دیده از جهان فرو می بندد. آن گاه امام حسین (علیه السلام) آن حضرت را غسل و کفن و حنوط کرده و به خاک می سپارد. زیرا امام را جز امام غسل نمی کند؛ فَيَكُونُ الَّذِي يَلِي غُسْلَهُ وَ كَفْنَهُ وَ حَنُوطَهُ وَ إِيلَاجَهُ حُفْرَتَهُ الْحُسَيْنَ وَ لَا يَلِي الْوَصِيَّ إِلَّا الْوَصِيُّ.[۹]
در حدیث دیگری آمده است که حضرت بقیۀ الله (علیه السلام) انگشتر خود را به امام حسین (علیه السلام) تقدیم می کند.[۱۰]
[۱] . سوره ي احقاف، آيه ي۱۵٫
[۲] . تفسیر قمی، ذیل آیه ی شریفه.
[۳] . النازعات ۶ و۷٫
[۴]. بحارالأنوار، جلد۵۳، صفحه ي۱۰۶ ـ تفسیر فرات کوفی، صفحه ي۵۳۷٫
[۵] . سوره ی اعراف، آیه ی ۹۶٫
[۶] . بحار الأنوار، جلد۴۵، صفحه ي۸۱ و ۸۲٫
[۷] . بحارالأنوار، جلد۵۳، صفحه ي۱۶ و۱۷٫
[۸] . بحارالأنوار، جلد۵۳، صفحه ي۳۹، حديث۱ ـ بحارالأنوار، جلد۵۳، صفحه ي ۴۴، حديث۱۴٫
[۹] . بحارالأنوار، جلد۵۱، صفحه ي۵۶ و جلد۵۳، صفحه ي۹۳٫
[۱۰] . الإیقاظ، صفحه ي۳۶۸٫
https://www.hamandishi-dini.ir/?p=376