
بسم الله الرحمن الرحيم
اميرالمؤمنين (عليه السلام) در ضمن خطبه اي طولاني مي فرمايند:
«… و لو قد قام قائمنا» وقتي که قائم ما قيام کند.
«لأنزلت السَّماءُ قطرها» آسمان باران هاي رحمت خود را بر زمين فرو مي ريزد.
«و لأخرجت الأرضُ نباتها» زمين همه ي گياهان خود را خارج مي کند. در آن زمان سرتاسر کره ي زمين سرسبز ميشود و مردم از نعمت آب و هواي مطلوب بهره مند مي شوند.
«و لَذهبت الشهناء من قلوب العباد» کينه ها از قلوب بندگاه خداوند پاک مي شود. با از بين رفتن کينه صلح و آرامش در ميان مردم حکم فرما مي شود و مردم دنيا با آرامش در کنار يکديگر زندگي مي کنند.
«و اصطلحت السباع و البهائم حتي تمشي المرأه بين العراق إلي الشام لاتضع قدميها إلاّ علي النبات و علي رأسها زبّيلها لايهيجها سبع و لاتخافه».[۱] حيوانات وحشي و چهار پايان رام مي شوند تا جايي که خانمي فاصله ي بين عراق تا سوريه را پياده طي مي کند و در اين فاصله قدم هاي خود را جز بر روي گياه بر چيز ديگري نمي نهد و اين خانم در حالي که زنبيلش را بر سر دارد (کنايه از آرامش در راه رفتن) حيواني او را به هيجان در نمي آورد و او را نمي ترساند.
نکته ي قابل توجه در اين فقره از روايت، وسعت و شدت عدالت گستري آن حضرت است. امام زمان (عجل الله تعالي فرجه) آن چنان عدالتي را در جهان حاکم مي کنند که در محدوده ي حکومت ايشان حتي حيوانات وحشي هم نبايد به حيوانان ديگر ظلم کنند، لذا اين حيوانات علف خوار مي شوند. حضرت چنان عدالتي را در دنيا برقرار مي کنند که يک خانم يا خيال راحت تک و تنها به مسافرت مي رود و حتي حيوانات هم او را به هراس نمي اندازند.[۱]
[۱] . بحار الأنوار ۵۲/۳۱۶/۱۱
https://www.hamandishi-dini.ir/?p=1747