بسم الله الرحمن الرحيم

اميرالمؤمنين (عليه السلام) در ضمن خطبه ­اي طولاني مي ­فرمايند:

«… و لو قد قام قائمنا» وقتي که قائم ما قيام کند.  

«لأنزلت السَّماءُ قطرها» آسمان باران هاي رحمت خود را بر زمين فرو مي­ ريزد.

«و لأخرجت الأرضُ نباتها» زمين همه ­ي گياهان خود را خارج مي­ کند. در آن زمان سرتاسر کره­ ي زمين سرسبز مي­شود و مردم از نعمت آب و هواي مطلوب بهره مند مي­ شوند.

«و لَذهبت الشهناء من قلوب العباد» کينه ­ها از قلوب بندگاه خداوند پاک مي­ شود. با از بين رفتن کينه صلح و آرامش در ميان مردم حکم فرما مي ­شود و مردم دنيا با آرامش در کنار يکديگر زندگي مي­ کنند.

«و اصطلحت السباع و البهائم حتي تمشي المرأه بين العراق إلي الشام لاتضع قدميها إلاّ علي النبات و علي رأسها زبّيلها لايهيجها سبع و لاتخافه».[۱] حيوانات وحشي و چهار پايان رام مي­ شوند تا جايي که خانمي فاصله ­ي بين عراق تا سوريه را پياده طي مي ­کند و در اين فاصله قدم هاي خود را جز بر روي گياه بر چيز ديگري نمي ­نهد و اين خانم در حالي که زنبيلش را بر سر دارد (کنايه از آرامش در راه رفتن) حيواني او را به هيجان در نمي ­آورد و او را نمي ­ترساند.

­نکته ­ي قابل توجه در اين فقره از روايت، وسعت و شدت عدالت گستري آن حضرت است. امام زمان (عجل ­الله­ تعالي­ فرجه)  آن چنان عدالتي را در جهان حاکم مي ­کنند که در محدوده­ ي حکومت ايشان حتي حيوانات وحشي هم نبايد به حيوانان ديگر ظلم کنند، لذا اين حيوانات علف خوار مي­ شوند. حضرت چنان عدالتي را در دنيا برقرار مي ­کنند که يک خانم يا خيال راحت تک و تنها به مسافرت مي ­رود و حتي حيوانات هم او را به هراس نمي ­اندازند.[۱]