بسم الله الرحمن الرحیم

برگرفته از کتاب «شیعه در روایات اهل سنت» نوشته ی «احمد نباتی» مدیر سایت

۴٫ من با عمر هستم و عمر هم با من است!!!

با سندی مرفوع به ابن عبّاس چنین نسبت داده ­اند، که از پیامبر  (صلی ­الله ­علیه ­و آله) چنین نقل کرده است: من هر کجا باشم با عمر هستم و عمر هم با من است، هر کس او را دوست داشته باشد مرا دوست داشته، و هر کس بغض او را داشته باشد، بغض مرا دارد.

ذهبی در میزان الإعتدال این  حدیث را دروغ دانسته است. 

۵٫ دشمنان این دو شیخ رافضی هستند!!!

بخشی از امّت من رافضی هستند؛ آن ها اهل بیت مرا دوست دارند در حالی که دروغ گویانی بیش نیستند. علامت دروغ گو بودنشان این است که ابوبکر و عمر را دشنام می­دهند؛ هر کس که آن ها را یافت بکشد چرا که ایشان مشرک مشرک اند!

ابن عدی این روایت را از روایات باطل شمرده است.[۱]

برخی از علمای اهل سنّت، تعصّب را به جایی رسانده ­اند که وقتی بخواهند کسی را دشنام دهند وی را «رافضی» خطاب می­ کنند. «رَفض» هم وزن «سَرد» در لغت به معنای ترک کردن است. ابن منظور می­گوید: «رَفض» در اصطلاح به دو معنی است؛ محبّ اهل بیت (علیهم ­السلام) و شیعه­ی اهل بیت (علیهم ­السلام) !!! عدّه ­ای از اهل سنّت با به کار گیری این اصطلاح قصد دارند شیعه را ـ نعوذ بالله ـ در کنار قوم یهود قرار دهند و با این کار به شیعه ناسزا می­ گویند. شافعی (یکی از ائمّه ­ی چهارگانه ­ی اهل سنّت) در واکنش به این گروه متعصّب چنين می­ گوید:

یا راكباً قِف بالمُحَصَّب مِن مِنی    وَاهتِف بِقَاعِدِ خیفِها وَ النَّاهِضِ

إن کانَ  رَفضاً حُبُّ  آلِ  محمَّد     فَلیَشهَد  الثَّقلان  إنّی رافِضیٌّ[۲]

ای سواره در سرزمین ریگ ­زار منی! توقف کن

و ندا بده به کسانی که در آن جا توقف کرده ­اند و کسانی که آماده­ی حرکت شده ­اند.

اگر محبت آل محمد دلیل رافضی بودن است

پس جن و انس شهادت دهند که من رافضی هستم.