بسم الله الرحمن الرحیم

توسل حضرت آدم (علیه السلام)

در قرآن کریم آمده است که وقتی حضرت آدم مرتکب خطا شد و از بهشت رانده شد. بسیار نادم و پشیمان بود. آن حضرت از خداوند طلب پوزش داشت و خدای متعال هم به شیوه ی خاصی توبه ی او را پذیرفت.

خدای متعال کلمات  خاصی را به آدم آموخت و آن حضرت هم با توسل به آن کلمات  توبه کرد و خدای تعالی توبه ی ویرا پذیرفت.

«فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِماتٍ فَتابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحيمُ» (سپس آدم از پروردگارش كلماتى دريافت داشت (و با آنها توبه كرد.) و خداوند توبه او را پذيرفت چرا كه خداوند توبه‏پذير و مهربان است.) (سوره­ ی بقره، آیه ی۳۷)  

امّا آن کلمات چه بودند؟!

در روایت آمده است که حضرت آدم برای توبه ی خود به پیامبر اکرم، علی بن ابیطالب، فاطمه، حسن  و حسین (علیه السلام) متوسل شد. او خداوند را به حق آن ها قسم  داد و خدای تعالی هم به خاطر این  توسل توبه ی وی را پذیرفت.   

حاکم نیشابوری که به این روایت می رسد می گوید: «هذا حدیث صحیح الاسناد» (این حدیثی است و سندهایش صحیح است) (المستدرك على الصحيحين، ج ۲، ص ۶۷۲)

بيهقي که خود ابن تيميه مي‌گويد: «دلائل النبوة بيهقي از کتاب‌هاي معتبر است»، مي‌گويد:‌ «روايت صحيح است». (دلائل النبوه، جلد۵، صفحه ی۴۸۹)

بعضي از فقهاي بزرگ اهل سنت مثل شربيني شافعي که متوفاي ۹۷۷ هجري است، طبق این روایت  فتوا داده و می گویند: اگر کسي به زيارت رسول اکرم رفت «و يتوسل به في حق نفسه» (در حق خودش به وی متوسل شود.) سپس می گوید: «لما اقترف آدم الخطيئة قال يا رب أسألك بحق محمد صلى الله عليه وسلم إلا ما غفرت لي.» (زمانی که آدم مبتلا به خطا شد، گفت: پروردگارا از تو درخواست  می کنم به حق محمد که مرا مورد غفران خود قرار دهی) (مغني المحتاج، ج ۱، ص ۵۱۲)

صالحي شامي در کتاب خود می گوید: «فكانا يتوسلان إلى الله تعالى به صلى الله عليه و سلم» (آدم و حواء به واسطه ی پیامبر اکرم، متوسل به خدای متعال شدند) (سبل الهدى والرشاد، ج ۱۲، ص ۴۰۳)

(برگرفته از سخنان آیت الله حسینی قزوینی با مختصری تصرف و ویراستاری)