بسم الله الرحمن الرحيم

چون خدای متعال نور آسمان و زمین است، راه رسیدن به او هم عنوانی نورانی است. از طرفی گناه و معصیت که عصیان و سرپیچی از خداوند است، عنوانی ظلمانی و تاریک است.

انسانی که خود را از گناه و معصیت دور نگاه داشته فطرتش دوست­ دار همه ­ی عناوین نورانی بوده و از هر گناهی هم منزجر خواهد بود. اما کسی که خود را آلوده به گناه و عصیان کرده، گرد و غبار غفلت را بر فطرت خداجوی خویش نشانده و در تاریکی و ظلمت به سر می­ برد؛ چنین شخصی نه تنها طالب نور نیست، بلکه با عناوین نورانی سنخیّت کمتری داشته و از آن­ها دوری می­ جوید. هر قدر تاریکی وجودی انسان بیشتر شود، انزجار او از نورانیّت، بیشتر خواهد شد، تا جایی که دیگر علاقه­ ای به ارتباط با خدای متعال نداشته و از انجام کارهایی که راه بندگی خدای تعالی است دوری می ­گزیند.

اگر کسی هنگام خواندن نماز، خود را در فشار روانی می ­بیند؛ توجه داشته باشد که این ظلمت­ درونی ­اش است که اجازه نمی ­دهد از این نردبان نورانی بالا رفته و به کمال معنوی خود دست یابد.

متاسفانه برخی از گناه­ کاران بدون توجه به این مسأله­ ی مهم، به جای آن که اشتباهات رفتاری خود را کنار گذاشته و خود را از ظلمت گناه و معصیت نجات دهند، نردبان نورانی نماز را کنار می­ گذارند و راضی می­ شوند همچنان در ظلمت و تاریکی گناه باقی بمانند. غافل از این که این فشار روانی، جلوه­ ی کوچکی از حقیقت برزخی آن ها است که بعد از مرگ با آن محشور شده و مجبورند تا ابد با آن همراه باشند.

و اما برخی دیگر وقتی با چنین تعارضی مواجه می­ شوند عاقلانه رفتار می­ کنند و همچنان که به نماز خود ادامه می ­دهند، سعی در کنار گذاردن اشتباهات رفتاری خود داشته و با صبر و شکیبایی و نیز با استعانت از نورانیّت نماز، خود را از ظلمت گناه رهایی می­ دهند. بنابراین، در این لحظات هم به هر ترتیبی که شده نماز را بخوانید و اجازه ندهید حتی دو رکعت از نمازتان هم قضا شود.