
بسم الله الرحمن الرحيم
چون خدای متعال نور آسمان و زمین است، راه رسیدن به او هم عنوانی نورانی است. از طرفی گناه و معصیت که عصیان و سرپیچی از خداوند است، عنوانی ظلمانی و تاریک است.
انسانی که خود را از گناه و معصیت دور نگاه داشته فطرتش دوست دار همه ی عناوین نورانی بوده و از هر گناهی هم منزجر خواهد بود. اما کسی که خود را آلوده به گناه و عصیان کرده، گرد و غبار غفلت را بر فطرت خداجوی خویش نشانده و در تاریکی و ظلمت به سر می برد؛ چنین شخصی نه تنها طالب نور نیست، بلکه با عناوین نورانی سنخیّت کمتری داشته و از آنها دوری می جوید. هر قدر تاریکی وجودی انسان بیشتر شود، انزجار او از نورانیّت، بیشتر خواهد شد، تا جایی که دیگر علاقه ای به ارتباط با خدای متعال نداشته و از انجام کارهایی که راه بندگی خدای تعالی است دوری می گزیند.
اگر کسی هنگام خواندن نماز، خود را در فشار روانی می بیند؛ توجه داشته باشد که این ظلمت درونی اش است که اجازه نمی دهد از این نردبان نورانی بالا رفته و به کمال معنوی خود دست یابد.
متاسفانه برخی از گناه کاران بدون توجه به این مسأله ی مهم، به جای آن که اشتباهات رفتاری خود را کنار گذاشته و خود را از ظلمت گناه و معصیت نجات دهند، نردبان نورانی نماز را کنار می گذارند و راضی می شوند همچنان در ظلمت و تاریکی گناه باقی بمانند. غافل از این که این فشار روانی، جلوه ی کوچکی از حقیقت برزخی آن ها است که بعد از مرگ با آن محشور شده و مجبورند تا ابد با آن همراه باشند.
و اما برخی دیگر وقتی با چنین تعارضی مواجه می شوند عاقلانه رفتار می کنند و همچنان که به نماز خود ادامه می دهند، سعی در کنار گذاردن اشتباهات رفتاری خود داشته و با صبر و شکیبایی و نیز با استعانت از نورانیّت نماز، خود را از ظلمت گناه رهایی می دهند. بنابراین، در این لحظات هم به هر ترتیبی که شده نماز را بخوانید و اجازه ندهید حتی دو رکعت از نمازتان هم قضا شود.
https://www.hamandishi-dini.ir/?p=1427