بسم الله الرحمن الرحیم

باغ زیبای زندگی  

بخشی از کتاب پیوند جوان با نماز ـ نوشتۀ مدیر سایت

پادشاهی، به سه نفر دستور داد تا هر کدام به باغ میوه بروند. از میوه­ های مرغوب آن بچینند و با خود به قصر بیاورند. هر سه نفر، به سمت باغ رفتند و هر کدام به گوشه ­ای از باغ رفتند تا مشغول چیدن میوه شوند. نفر اول، با سعی و تلاش فراوان، سعی داشت بهترین و مرغوب ­ترین  میوه­ ها را بچیند و داخل گونی بگذارد. نفر دوم، هر میوه­ای که دستش  می­ رسید، داخل گونی می­ ریخت. نفر سوم هم که حوصلۀ چندانی برای چیدن میوه نداشت، در داخل باغ به استراحت و خوش ­گذرانی پرداخت. در آخرین لحظات هم، داخل گونی را پر از خار و خاشاک کرد و سپس روی آن را مقداری میوه چید، تا این­که کسی متوجه فریب­ کاری وی نشود. با خود می­ اندیشید که وقتی داخل قصر رفتیم و میوه­ ها را یک جا ریختیم، تقصیر را به گردن آن دو نفر می ­اندازم و خود را بی­ گناه جلوه می ­دهم.

هر سه نفر، گونی­ های خود را به دست گرفتند و به سوی قصر راه افتادند. وقتی به محضر پادشاه رسیدند، پادشاه دستور داد برای مدتی هر کدام از آن­ها را در یکی از اتاق­ های قصر حبس کنند، و تنها غذای آن ­ها هم، میوه­ هایی باشد که با خود آورده ­اند!

واقعیت این است که خدای متعال ما را به باغ دنیا فرستاده تا از میوه ­های آن بچینیم و در زنبیل اعمال خود ذخیره کنیم. میوه­ های خوشبوی دنیا، ایمان به خداوند، عبادت و بندگی او و دیگر اعمال صالح است.

البته بگذریم که بسیاری از ما انسان­ ها در این باغ، مشغول گشت ­و گذار و خوش ­گذرانی شده­ایم، و زنبیل خود را به کلی فراموش کرده ­ایم! فراموش کرده ­ایم برای چه به این باغ آمده ­ایم و فراموش کرده ­ایم که به زودی از این باغ خواهیم رفت. با خود فکر می­ کنیم خداوند چه نیازی به زنبیل ما دارد و میوه ­های داخل این زنبیل، به چه دردی می ­خورند؟! همۀ ما در روز قیامت، تنها بر سر سفرۀ اعمال خود می ­نشینیم و تنها اعمال ما است که جایگاه ما در عالم واپسین را مشخص خواهد کرد.  

آیا کسانی که عمری را در بندگی صادقانۀ خداوند به سر برده ­اند و پروندۀ اعمال خود را سرشار از شمیم خوش عبودیت کرده­ اند، با کسانی که عمر خود را به بطالت و هرزگی سپری کرده، گرفتار غرور و منیت ­های خود می ­باشند، یکسان هستند؟!

)أَ فَمَنْ كانَ مُؤْمِناً كَمَنْ كانَ فاسِقاً لا يَسْتَوُون(؛ «آيا كسى كه باايمان باشد، همچون كسى است كه فاسق است؟! نه، هرگز اين دو برابر نیستند.»[۱]