بسم الله الرحمن الرحیم
کلید درهای آسمان
برگرفته از کتاب پیوند جوان با نماز ـ نوشتۀ مدیر سایت
خسته و کوفته از مسافرت یک ماهه برمیگشتم. نیمه شب، پشت در خانه رسیدم. دوست داشتم استراحت مفصلی کنم و خستگی یک ماهه را از تن بیرون کنم. خواستم قفل در را باز کنم، اما هر چه گشتم، کلید را پیدا نمی کردم. تازه یادم افتاد که کلید، در خانۀ همسایه است و تمام شب را باید پشت در بگذرانم.
شب سختی بود. هنگام اذان صبح، چراغ های خانۀ همسایه روشن شد و مطمئن شدم که بیدار شده اند. جلو رفتم. درِ خانه را زدم و ضمن عذرخواهی از همسایه، از او تشکر کردم، که در طول این مدت، مراقب خانه بوده. سپس کلید خانه را از وی پس گرفتم و وارد خانه ام شدم.
ورود به هر جایی، قانون و روش خاص خود را دارد. هر چند که آن جا خانۀ خود انسان باشد! ورود به آسمان های معنوی و قدم نهادن در عرصۀ سیر و سلوک هم، از این قانون، مستثنی نیست.
لحظه ای به اطراف خود نگاه کنیم! در این دنیای خاکی، افراد زیادی را می بینیم که بویی از معنویت استشمام نکردهاند و پشت درهای معنویت به خواب رفتهاند! افراد زیادی هستند که سرگردان کوچه و بازار دنیا هستند و هرگز نتوانسته اند در حریم امن الهی وارد شوند.
در وادی عرفان و معنویت، کم نیستند افرادی که در جاد ه های انحراف و سرگردانی افتاده اند، و در عین حال، راه خود را صحیح، و خویشتن را راه یافته می دانند! سرگردانی اینگونه افراد، شاهدی قوی است که راه آسمان ها هم، کلید مخصوص به خود دارد، و ادعای عرفان و معنویت، آن هم بدون کلید مخصوص به خود، ادعا و توهمی بیش نیست.
کلید درهای آسمان، از یک سو، “ولایت معصومین (علیهم السلام)“، و از سوی دیگر، “نماز” می باشد. یک قسمت از کلید (ولایت)، مربوط به حوزۀ اعتقادات است و قسمت دیگر (نماز)، مربوط به حوزۀ اعمال است. روی همین اساس است که در روایات نورانی اهل بیت (علیهم السلام)، از دو چیز به عنوان ستون دین یاد شده است: یکی “ولایت” و دیگری “نماز“!
پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) می فرماید: «عَلِيٌّ عَمُودُ الدِّينِ».
(کلینی، الكافي، ج۱، ص۲۹۳)
امام باقر (علیه السلام) می فرماید: «الصَّلاةُ عَمُودُ الدِّين».
(وسائل الشیعۀ، ج۴، ص۲۷)
http://www.hamandishi-dini.ir/?p=5787