بسم الله الرحمن الرحیم
برگرفته از کتاب پیوند جوان با نماز ـ نوشته مدیر سایت
سؤال: مگر نه این است که توفیق های الهی نتیجۀ اعمال صالح و حُسن ارادۀ ما است؟ و مگر نه این است که ما با اراده و حُسن انتخاب، رفتارهای پسندیده انجام می دهیم؟ پس چرا باید اعمال خود را نادیده بگیریم و ویژگی های مثبت و عبادتهای خویش را از آن خود ندانیم، و آن ها را به خداوند نسبت دهیم؟!
جواب:
هر توفیقی که به دست می آوریم، به دلیل عقاید پاک و اعمال صالح ما است. و هر سلب توفیقی هم که متوجه ما میشود، به دلیل نگرش های نادرست یا گناهانی است که مرتکب می شویم.
به عبارت دیگر، خدای حکیم که هیچ کاری را بدون حکمت انجام نمی دهد، اگر به کسی توفیق میدهد، به دلیل شایستگی خود او است، و اگر از کسی سلب توفیق می کند، به جهت ناشایستگی او است. پس تا اینجا معلوم شد که توفیق های الهی، نتیجۀ اعمال شایستۀ ما است.
نکتۀ بعدی این است که پاداش الهی در میزان سنجی با اعمال ناچیز ما، به هیچ وجه قابل مقایسه نمی باشد. فرض بفرمایید به کسی «هزار تومان» هدیه می دهیم و او هم به رسم تشکر و قدردانی، «یک میلیون تومان» به ما میدهد. درست است که در این فرض، علت دریافت «یک میلیون تومان»، هدیۀ «هزار تومانی» ما است، اما این پاداش آن قدر بزرگ و چشمگیر است که مستحق دانستن خود، خارج از رسم ادب میباشد. به همین دلیل با دیدن آن پاداش، هدیۀ خود را به کلی از یاد می بریم، و آن پاداش را لطفی میب ینیم که هرگز استحقاق گرفتن آن را نداشته و نداریم.
درست است که با حُسن اختیار خود، نماز میخوانیم. درست است که با حُسن اختیار خود، راه بندگی خدا را انتخاب میکنیم؛ اما هدایت ویژۀ خداوند در حق مؤمن، آن قدر وسیع است که در مقام ادب، جایی برای حُسن اختیار خود ندیده و هم نوا با اهل بهشت می گوییم: )الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذی هَدانا لِهذا وَ ما کُنَّا لِنَهْتَدِیَ لَوْ لا أنْ هَدانَا اللَّه(؛ «ستایش مخصوص خداوندى است که ما را به این (همه نعمت ها) رهنمون شد و اگر خدا ما را هدایت نکرده بود، ما (به این ها) راه نمى یافتیم». (اعراف، آیۀ ۴۳)
آیت الله جوادی آملی در تفسیر تسنیم می فرماید:
بر اساس ربوبیت مطلقۀ خداوند و توحید افعالی، در اسناد فعل به فاعل، سهمی برای غیر خدا باقی نمی ماند؛ زیرا تنها فیض الهی است که همۀ عوالم هستی را اداره می کند و کارهایی که به دیگران اسناد داده می شود، جز ظهور و تجلی فیض و فعل خدا نیست. سراسر عالم هستی ملک خدای متعال است و کسی که در دنیا توفیق کارهای نیک پیدا میکند، در واقع با دست و پا و زبانی که خدای متعال به او داده کار نیک را انجام میدهد. پس انسانی که سرتاسر شئون زندگیش از آن خداست، پسندیده نیست تا «خود» را در محضر خداوند ببیند، تا چه رسد به این که «اعمال نیک» خود را ببیند و خویشتن را مستحق پاداش بداند.
آخرین نوشته های احمد نباتی (مشاهده همه)
- عکس های دلخراشی از وضعیت مسلمانان میانمار (برمه) - سپتامبر ۲۰, ۲۰۱۷
- پاسخ به سؤالات/ با پسری که کتکم می زند چه کنم؟ - آگوست ۱۹, ۲۰۱۷
- پاسخ به سؤالات/ اخلاق پدرم را چگونه تحمل کنم؟ - آگوست ۱۳, ۲۰۱۷
پاسخ دهید
 |
| ای برادر! پشتیبان «ولی فقیه» باش، اما پیشاپیش «ولی فقیه» بایست و تیرهای زهر آگین دشمن را که به سوی او روانه می شوند به جان خریدار شو ... تنها عافیت طلبان دنیا دوست هستند که عوام فریبانه از «ولایت» و «ولایت مداری» دم میزنند، اما در هنگامه ی فتنه ها و امتحان های سخت، پشت سر ولی فقیه سنگر می گیرند، تا دنیای "فانی" خود را در خطر نبینند! |
همه چیز در رابطه با نماز و روزۀ دانشجویان
راه کارهای عملی برای کنار گذاردن استمناء و خودارضایی
دانلود فایل صوتی و متنی پیام تاریخی ـ توحیدی امام خمینی به مناسبت ساگرد جمعۀ خونین مکه، و پذیرش قطعنامۀ 598 + متن پیام
معرفی کتاب مدیر سایت در برنامۀ رادیو معارف + دانلود فایل صوتی 
از کجا بدانم به سن تکلیف رسیده ام؟ محاسبۀ سن تکلیف دختر و پسر 
تواشیح بسیار زیبای عربی فارسی در مدح امیرالمؤمنین علیه السلام
