بسم الله الرحمن الرحیم

نکته های قرآنی

سورۀ بقره، آیۀ۳ ـ الَّذينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ وَ يُقيمُونَ الصَّلاةَ وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ

انفاق و نماز که از ارکان تحقق تقوا و از اوصاف پرهیزکاران و شرط باریافتن به پایگاه رفیع ولایت است: «إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذينَ آمَنُوا الَّذينَ يُقيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ»[۱]، مور کراهت منافقان است: «وَ لا يَأْتُونَ الصَّلاةَ إِلاَّ وَ هُمْ كُسالى‏ وَ لا يُنْفِقُونَ إِلاَّ وَ هُمْ كارِهُون»[۲] و در قیامت برای اهل جهنم معلوم می شود که پشت پا زدن ابنان به آن دو، عامل سقوط آنان در آتش شده است: «يَتَساءَلُونَ * عَنِ الْمُجْرِمينَ * ما سَلَكَكُمْ في‏ سَقَرَ * قالُوا لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلِّينَ * وَ لَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكينَ».[۳]

و چون ارادت الهی پایۀ تقرب است و کراهت، مایۀ دوری، از این جهت انفاق مؤمنان با اراده، مقبول خداوند و انفاق منافقان با کراهت، مردود الهی است: «وَ ما مَنَعَهُمْ أَنْ تُقْبَلَ مِنْهُمْ نَفَقاتُهُمْ إِلاَّ أَنَّهُمْ كَفَرُوا بِاللَّهِ وَ بِرَسُولِهِ»[۴]

و اگر در موردی انفاق آن ها با طوع و رغبت باشد، باز مردود خداوند است؛ زیرا معیار در قبولی عمل، اطاعت از خداست، نه صرف طوع و میل نفسانی. از این رو فرمود: «قُلْ أَنْفِقُوا طَوْعاً أَوْ كَرْهاً لَنْ يُتَقَبَّلَ مِنْكُمْ إِنَّكُمْ كُنْتُمْ قَوْماً فاسِقين»[۵]

(برگفته از: تفسیر تسنیم، ج۲، ص۱۷۹ و ۱۸۰)