
بسم الله الرحمن الرحيم
وقتی با دید انصاف به زندگی خود می نگریم، خود را سرشار از نعمت های خدای متعال می بینیم. نعمت هایی که حتی قدرت شکرگزاری یکی از آن ها را هم نداریم. خداوند در قرآن کریم می فرماید: «وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللهِ لاتُحْصُوها»[۱] اگر نعمت های خداوند را بشمارید، قابل شمارش نمی باشند.
در کنار میلیاردها میلیارد نعمتی که خداوند به ما عنایت فرموده، مشکلات و سختی هایی هم در زندگی دنیایی وجود دارد. مشکلاتی که بعضی از آن ها بر اساس قانون طبیعی دنیا، برخی به دلیل بی توجهی وکم تدبیری ما در زندگی، برخی به جهت گناه و معصیت و برخی دیگر هم به جهت مصلحت های مبارکی رخ می دهد که فوائد آن در درازمدت روشن خواهد شد.
به یاد داشته باشیم که به محض مواجهه با مشکلات زندگی، نعمت های بی شمار الهی را به دست فراموشی نسپاریم. به جای شکرگزاری از نعمت هایش، متمرکز در کمبودهای خود نشده و رفتاری ناسپاسانه نداشته باشیم. منصف باشیم! آیا توانسته ایم شکر نعمت های خداوند را به جای آوریم؟! آیا جوانمردانه است که آن همه نعمت را نادیده گرفته و با چشم نارضایتی به خدای خود بنگریم؟! پس نماز را قربانی بی صبری خود نکنیم و با ترک نماز، دست خود را از رحمت بی منتهای الهی کوتاه نگردانیم. رحمتی که راه جاده های اخروی را برای ما روشن کرده و از عذاب های آن در امان میدارد.
دانش آموزی که وارد کلاس اوّل ابتدایی می شود برای آن که بتواند به مراتب عالیه ی تحصیلی دست یابد، باید سختی ها و امتحان های مختلفی را پشت سر بگذارد. دنیا، کلاس درس بزرگی است که ما را به کمالات انسانی نزدیک کرده و پاداش آن هم، بهشت برین الهی و قرار گرفتن در قرب خدای رؤوف می باشد. سختی ها و دشواری های زندگی، امتحان های مبارک و بی نظیری می باشند که ثمرات بسیار مبارک و غیر قابل تصوری برای ما خواهند داشت.
خدای متعال با سختی های زندگی در صدد است تا تاریکی های گناه و معصیت را از ما دور کرده و ما را از ظلمت مخوف آن نجات دهد. ظلمتی که انسان را از بهشت محروم می کند و در آتش جهنم ساکن می گرداند.
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) می فرماید: «کم ترین کشش های مرگ ـ برای گنه کار ـ به منزله ی صد ضربه ی شمشیر است.»[۲]
امیرالمؤمنین (علیه السلام) هم می فرماید: «برای مرگ کشش هایی است که قابل توصیف نیستند و بزرگ تر از آن است که به عقل اهل دنیا خطور نماید.»[۳]
حال، وقتی توجه کنیم که خدای منّان با سختی های کوچک دنیا، گرفتاری های غیر قابل تحمل برزخ و آخرت را از ما دور می کند، نه تنها چنین مشکلاتی را نشانه ی روی گردانی خدا از خود نمی ببینیم، بلکه آن ها را شاهدی بر لطف و توجه خدا خواهیم دید و شاکرانه و با رویی خوش به استقبال این سختی ها خواهیم رفت.
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) می فرماید: «بیماری ها گناهان را محو می کنند. ساعت هایی که انسان در درد بیماری به سر می برد، ساعت های گناه و معصیت را از بین می برند. همچنین آن حضرت می فرماید: «ساعت هایی که غم و اندوه در دل مؤمن قرار می گیرد، ساعت هایی است که گناهان او در حال پاک شدن است.»[۴]
حکایتی زیبا: ابوبصیر ـ که مردی نابینا بود ـ میگوید خدمت امام باقر (علیه السلام) رسیدم. به حضرت عرض کردم: آیا شما ذرّیه ی رسول خدا (صلی الله علیه و آله) هستید؟ امام فرمودند: بله.
گفتم: رسول خدا وارث علم همه ی انبیا بود؟ فرمودند: بله.
گفتم: آیا شما نیز تمام علوم رسول خدا را به ارث برده اید؟ فرمودند: آری.
گفتم: شما می توانید مرده را زنده کنید و کور مادرزاد را معالجه کنید؟ فرمودند: آری، به اذن خدا.
سپس امام با مهربانی فرمود: ابوبصیر! جلو بیا. نزدیکش رفتم. آن حضرت دست به چهره و دیده ی من کشید و بینا شدم. آن گاه دوباره دست بر صورتم کشید و به حالت اوّل بازگشتم. آن گاه فرمود: می خواهی بینا باشی و در روز قیامت همانند مردم حساب پس بدهی، یا آن که دوست داری نابینا باشی و بی حساب به بهشت بروی؟
گفتم: می خواهم نابینا باشم؛ زیرا بهشت را بیشتر دوست دارم.[۵]
یکی از درس های این روایت توجه به ادب در دعا و توسل است. ابابصیر به شکلی بسیار زیبا درخواست خود از امام را مطرح کرد و امام هم با سوق دادن توجه او به سوی حکمت نابیناییش، او را نسبت به وضعیت موجود راضی کردند. ما هم توجه داشته باشیم که در دعا و نیاش در محضر پروردگار و نیز در توسلهایی که از محضر معصومین (علیهم السلام) داریم، ادب نیکویی را رعایت کنیم و توجه داشته باشیم که گاهی لطف و رحمت خداوند در اجابت نشدن خواسته های ما خواهد بود. البته به اقتضای وعده ای که خداوند متعال به دعاکنندگان داده، دستی را که به سوی او بلند شده ناامید بر نمی گرداند و در پاداش دعا و توسل هایش، برخی از تقدیرهای ناگواری که فرا رویش قرار گرفته از مسیرش برمیدارد، و یا این که آن ها را ذخیره کرده و در روز واپسین به عنوان انبوهی از اعمال نیک به او هدیه خواهد کرد.
[۱] . سوره ی ابراهیم، آیه ی ۳۴٫
[۲] . رسول الله (صلی الله علیه و آله): «أدنَی جَذَباتِ الموت بِمَنزِلَۀِ مِأئۀِ ضَربَۀٍ بَالسَّیف.» (میزان الحکمۀ، حدیث ۱۹۲۲۸٫)
[۳]. الإمام علی (علیه السلام): «إنَّ لِلمَوتِ لَغَمَراتٌ هِیَ أفظَع مِن أن تُستَغرَق بِصِفَۀٍ أو تَعدِلَ عَلی عُقُولِ أهل الدُّنیا». (نهج البلاغه، خطبه ی۲۲۱٫)
[۴] . قَالَ رَسُولُ اللَّه (صلی الله علیه و آله): «السُّقْمُ يَمْحُو الذُّنُوبَ» وَ قَالَ (صلی الله علیه و آله): «سَاعَاتُ الْوَجَعِ يُذْهِبْنَ سَاعَاتِ الْخَطَايَا» وَ قَالَ (صلی الله علیه و آله): «سَاعَاتُ الْهُمُومِ سَاعَاتُ الْكَفَّارَاتِ وَ لا يَزَالُ الْهَمُّ بِالْمُؤْمِنِ حَتَّى يَدَعَهُ وَ مَا لَهُ مِنْ ذَنْبٍ.» (بحارالأنوار، ج۶۴، ص۲۴۵٫)
[۵] . الخرائج و الجرائح، ج۱، ص۲۷۴٫
http://www.hamandishi-dini.ir/?p=1434