
بسم الله الرحمن الرحيم
خشوع معصومین (علیهمالسلام) در نماز
۱) خشوع پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله)
«هر گاه به نماز می ایستاد، از ترس خدایتعالی رنگ چهره اش تغییر میکرد.»[۱]
۲) خشوع امیرالمؤمنین (علیه السلام)
چون وقت نماز میشد، آن حضرت رنگ از چهره ی مبارکشان می پرید. به آن حضرت عرض شد: شما را چه شده؟ فرمود: «هنگام امانتی رسیده که خدای تعالی آن را بر آسمان ها و زمین و کوه ها عرضه کرد، اما آن ها از پذیرفتن آن خودداری کردند. و انسان آن را به عهده گرفت. و من با این ضعف و ناتوانیم نمیدانم که آیا از عهده ی برداشتن آن به خوبی برمی آیم یا نه؟»[۲]
۳) خشوع فاطمه ی زهرا (سلام الله علیها)
آن حضرت در نماز، از ترس خدای تعالی، نفس نفس می زد.[۳]
۴) خشوع امام حسن مجتبی (علیه السلام)
هر گاه وضو می گرفت رنگ چهره ی مبارکش تغییر می کرد و بدنش می لرزید. علت را جویا شدند، فرمود: «کسی که در برابر خداوندگار عرش نشین ایستاده است، باید رنگش زرد شود و بند بند بدنش به لرزه افتد.»[۴]
اشکال: مگر خداوند، «ارحم الراحمین» نیست و مگر او برای ما از مادر مهربان تر نیست؟ پس چرا باید از او ترسید؟!
جواب: خدای متعال موجودی ترسناک نیست که لازم باشد از او بترسیم. بنابراین، ترس از خدای متعال، معنای دیگری دارد که به یکی از آن ها اشاره می شود. وقتی نزد بزرگی می رویم به هر اندازه که به عظمت و مقام ایشان توجه داشته باشیم، به همان مقدار هم نگرانیم که نکند در محضر او آن گونه که باید، رعایت احترام و ادب را نداشته باشیم. نماز، حضور خاص در مقابل خدای یکتا است، خدایی که خالق آسمان ها و زمین و خالق انسان و فرشتگان است. پر واضح است که هر قدر معرفت بیشتری نسبت به خدای یکتا داشته باشیم به همان نسبت در برابر مقام و جایگاه خداوند سبحان، تواضع و اظهار عجز بیشتری داشته و از این که در برابر چنان مقام رفیعی، رفتاری خلاف ادب داشته باشیم در هراسیم.
[۱] . كَانَ النَّبِيُّ (صلی الله علیه و آله): «إِذَا قَامَ إِلَى الصَّلاةِ تَرَبَّدَ وَجْهُهُ خَوْفاً مِنَ اللَّهِ تَعَالَى وَ كَانَ لِصَدْرِهِ (أوْ لِجَوْفِهِ) أزِيزٌ كَأزِيزِ الْمِرْجَلِ.» (مستدرك الوسائل، ج۴، ص۹۳٫)
[۲] . كَانَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ (علیه السلام) إِذَا حَضَرَ وَقْتُ الصَّلاةِ يَتَزَلْزَلُ وَ يَتَلَوَّنُ فَيُقَالُ لَهُ: مَا لَكَ يَا أمِيرَالْمُؤْمِنِينَ؟ فَيَقُولُ: «جَاءَ وَقْتُ أمَانَةِ اللَّهِ الَّتِي عَرَضَهَا عَلَى السَّمَوَاتِ وَ الأرْضِ فَأبَيْنَ أنْ يَحْمِلْنَهَا وَ أشْفَقْنَ مِنْهَا وَ حَمَلَهَا الإِنْسَانُ فَلا أدْرِي أحْسِنُ أدَاءَ مَا حُمِّلْتُ أمْ لا.» (مستدرك الوسائل، ج۴، ص۹۳٫)
[۳] . كَانَتْ فَاطِمَةُ (علیها السلام) تَنْهَجُ فِي الصَّلاةِ مِنْ خِيفَةِ اللَّهِ. (مستدرك الوسائل، ج۴، ص۱۰۰٫)
[۴] . كَانَ الْحَسَنُ (علیه السلام) إِذَا فَرَغَ مِنْ وُضُوئِهِ تَغَيَّرَ لَوْنُهُ فَقِيلَ لَهُ فِي ذَلِكَ فَقَالَ: «حَقٌّ عَلَى مَنْ أرَادَ أنْ يَدْخُلَ عَلَى ذِي الْعَرْشِ أنْ يَتَغَيَّرَ لَوْنُهُ.» (مستدرك الوسائل، ج۱، ص۳۵۵٫)
http://www.hamandishi-dini.ir/?p=1467