بسم الله الرحمن الرحيم 

خشوع معصومین (علیهم­السلام)  در نماز

۱)      خشوع پیامبر اکرم (صلی ­الله ­علیه ­و آله)

«هر گاه به نماز می ­ایستاد، از ترس خدای­تعالی رنگ چهره­ اش تغییر می­کرد.»[۱]

۲)      خشوع امیرالمؤمنین (علیه­ السلام)

چون وقت نماز می­شد، آن حضرت رنگ از چهره­ ی مبارکشان می ­پرید. به آن حضرت عرض شد: شما را چه شده؟ فرمود: «هنگام امانتی رسیده که خدای تعالی آن را بر آسمان ­ها و زمین و کوه­ ها عرضه کرد، اما آن­ ها از پذیرفتن آن خودداری کردند. و انسان آن را به عهده گرفت. و من با این ضعف و ناتوانیم نمی­دانم که آیا از عهده­ ی برداشتن آن به خوبی  برمی­ آیم یا نه؟»[۲]

۳)      خشوع فاطمه­ ی زهرا (سلام ­الله­ علیها)

آن حضرت در نماز، از ترس خدای تعالی، نفس نفس می­ زد.[۳]

۴)      خشوع امام حسن مجتبی (علیه ­السلام)

هر گاه وضو می­ گرفت رنگ چهره ­ی مبارکش تغییر می ­کرد و بدنش می ­لرزید. علت را جویا شدند، فرمود: «کسی که در برابر خداوندگار عرش­ نشین ایستاده است، باید رنگش زرد شود و  بند بند بدنش  به لرزه افتد.»[۴]

اشکال: مگر خداوند، «ارحم الراحمین» نیست و مگر او برای ما از مادر مهربان ­تر نیست؟ پس چرا باید از او ترسید؟!  

جواب: خدای متعال موجودی ترسناک نیست که لازم باشد از او بترسیم. بنابراین، ترس از خدای متعال، معنای دیگری دارد که به یکی از آن­ ها اشاره می ­شود. وقتی نزد بزرگی می ­رویم به هر اندازه که به عظمت و مقام ایشان توجه داشته باشیم، به همان مقدار هم نگرانیم که نکند در محضر او آن گونه که باید، رعایت احترام و ادب را نداشته باشیم. نماز، حضور خاص در مقابل خدای یکتا است، خدایی که خالق آسمان­ ها و زمین و خالق انسان و فرشتگان است. پر واضح است که هر قدر معرفت بیشتری نسبت به خدای یکتا داشته باشیم به همان نسبت در برابر مقام و جایگاه خداوند سبحان، تواضع و اظهار عجز بیشتری داشته و از این که در برابر چنان مقام رفیعی، رفتاری خلاف ادب داشته باشیم در هراسیم.