بسم الله الرحمن الرحيم
برگرفته از كتاب «شيعه در روايت اهل سنت» نوشته ي «احمد نباتي» مدير سايت
در قرآن کریم این لفظ با واژه های هم خانواده اش دوازده بار به کار رفته است. کلمه ی شیعه در اصل به معنای یک یا چندی از پیروان است.
به عنوان مثال؛ در سوره ی قصص، خداوند دربارهی یکی از پیروان حضرت موسی (علیه السلام) تعبیر به شیعه ی موسی کرده و می فرماید: «فَوَجَدَ فیها رَجُلَینِ یَقتَتِلان هذا مِن شیعَتِهِ وَ هذا مِن عَدوِّهِ…»[۱] و در سوره ی صافّات، حضرت ابراهیم (علیه السلام) به عنوان شیعه ی نوح (علیه السلام) معرفی شده است. «وَ إنَّ مِن شیعَتِهِ لَإبراهیم…».[۲] از کاربرد این لغت در قرآن کریم بر می آید که متضادّ آن «عدوّ» است. یعنی شیعه در مقابل واژه ی عدوّ قرار دارد.
در آغاز تاریخ اسلام، لفظ «شیعه» به معنای اصلی یا لغوی اش، برای پیروان افراد مختلفی به کار می رفت، اما این لفظ به تدریج معنای ثانوی یا اصطلاحی پیدا کرد و بر اساس این معنا تنها بر پیروان علی (علیه السلام) که به امامت او معتقدند شیعه اطلاق میگردد.
http://www.hamandishi-dini.ir/?p=597