بسم الله الرحمن الرحيم

 برگرفته از كتاب «شيعه در روايت اهل سنت» نوشته ي «احمد نباتي» مدير سايت

در قرآن کریم این لفظ با واژه ­های هم خانواده ­اش دوازده بار به کار رفته است. کلمه ­ی شیعه در اصل به معنای یک یا چندی از پیروان است.

به عنوان مثال؛ در سوره­ ی قصص، خداوند درباره­ی یکی از پیروان حضرت موسی (علیه  السلام) تعبیر به شیعه ­ی موسی کرده و می ­فرماید: «فَوَجَدَ فیها رَجُلَینِ یَقتَتِلان هذا مِن شیعَتِهِ وَ هذا مِن عَدوِّهِ…»[۱] و در سوره­ ی صافّات، حضرت ابراهیم (علیه  السلام) به عنوان شیعه ­ی نوح (علیه  السلام) معرفی شده است. «وَ إنَّ مِن شیعَتِهِ لَإبراهیم…».[۲] از کاربرد این لغت در قرآن کریم بر می ­آید که متضادّ آن «عدوّ» است. یعنی شیعه در مقابل واژه ­ی عدوّ قرار دارد.

در آغاز تاریخ اسلام، لفظ «شیعه» به معنای اصلی یا لغوی ­اش، برای پیروان افراد مختلفی به کار می­ رفت، اما این لفظ به تدریج معنای ثانوی یا اصطلاحی پیدا کرد و بر اساس این معنا تنها بر پیروان علی (علیه  السلام) که به امامت او معتقدند شیعه اطلاق می­گردد.