بسم الله الرحمن الرحیم

اصحاب امام حسین (علیه­ السلام) در نهایت درجه­ ی تقوی و دین باوری بودند و همین بود که شایستگی پیدا کردند در سخت ­ترین لحظات، خالصانه کنار امام خود بمانند و از دین خود دفاع کنند.

مسلم بن عقیل جوان ۲۸ ساله­ و پاک ­دامنی است که جز تبعیت از حکم الهی، انگیزه ­ی دیگری ندارد. وقتی که مسلم در کوفه بود یکی از بزرگان کوفه به نام «شریک» بیمار شد و «عبید الله بن زیاد» خواست به عیادت او برود. به مسلم خبر دادند به منزل «شریک» برود و پشت پرده کمین کرده و «عبید الله» را به قتل برساند. مسلم به خانه­ ی شریک آمد و یا شریک قرار گذاشت که وقتی شریک تقاضای آب کرد، مسلم به عبید الله حمله­ ور شود. وقتی عبید الله به خانه­ی مسلم آمد و او در فرصت مناسب چندین بار علامت داد و درخواست آب کرد، مسلم حمله نکرد تا جایی که عبید الله مشکوک شد و رفت. بعد به مسلم گفتند: چرا حمله نکردی و از این فرصت طلایی استفاده نکردی؟! گفت یادم آمد که پیامبر ترور را حرام می­داند و فرمود: «إِنَّ الْإِيمَانَ‏ قَيَّدَ الْفَتْك‏؛ ایمان مانع ترور و حمله ­ی غافل­گیرانه است». نمونه ­ی دیگر این که، وقتی مسلم بن عقیل را پس از دستگیری زخمی کردند و خون از بدنش می­ رفت. به شدت تشنه شد و درخواست آب نمود. وقتی خواست آب بخورد، خون دهانش به آب مخلوط شد و آب نخورد. آب را عوض کردند، خواست بخورد باز آب نجس شد. لذا آب نخورد. چرا؟! چون شرع مقدّس اجازه نمی ­دهد انسان آب نجس بخورد.

اساسا تا کسی به نهایت درجه­ ی تقوی نرسد، خداوند به او شایستگی شرکت و حضور در نهضت حسینی را نمی­ دهد. پیروزی حقیقی در اطاعت از فرامین الهی و رسول اوست. روی همین حساب است که کربلا پیروزترین و ماندگارترین صحنه­ ی تاریخ است و دشمنانش هم شکست خورده ­ترین انسان­های تاریخ!

کربلا نه تنها خالص ­ترین جبهه­ ی تاریخ، بلکه خلوص محض است. هیچ جبهه ­ای از نظر خلوص به کربلا نمی­ رسد. حتی صحنه ­های جنگ بدر، احد و امثال آن هم در حد کربلا نبودند. تمام احتیاط­ های اباعبد الله (علیه ­السلام) برای آن بود که صحنه ­ای به وسعت تاریخ و عمق انسانیت برای همه­ی انسان­ ها بنا کند تا هر کس به قدر همّت خود از آن بهره گیرد.

عبد الله بن مسعود می­گوید: «ما در صدر اسلام می­ پنداشتیم از نظر اخلاقی هیچ نقصی در جبهه­ ی مسلمانان وجود نداد، تا این­که این آیه نازل شد: «تُريدُونَ عَرَضَ الدُّنْيا وَ اللَّهُ يُريدُ الْآخِرَةَ؛ شما متاع ناپايدار دنيا را مى ‏خواهيد، ولى خداوند، سراى ديگر را (براى شما) مى‏ خواهد».^[۱]

همین اخلاص است که کربلا را در همه ­ی تاریخ ماندگار کرد. به گونه ­ای که هر انسان آزاده ­ای را به دین­داری و زندگی در قلّه ­های انسانیت دعوت می ­کند. به او می ­آموزد که:

اگر یاران امام در کربلا را به معنی یک عده انسان جسور و نترس معنا کنیم که بی ­باکانه به دل دشمن تاختند اشتباه کرده­ایم. کربلا فوق این مسائل بود. وقتی امام حسین (علیه ­السلام) با لشکر حرّ مواجه شد، زهیر به امام عرض کرد: «آن ­ها، هم اکنون تشنه و گرسنه و خسته هستند. اجازه بفرمایید همین الان با آن­ها درگیر شویم و آن­ ها را بکشیم». حضرت به جای چنین کاری به آن ­ها آب و غذا دادند!

یاران حسینی در قله ­های انسانیت و تدین بودند. آنان کسانی بودند که جز جلب رضای خدا و اطاعت از امام زمان خود به چیز دیگری نمی­ اندیشیدند.