
بسم الله الرحمن الرحیم
در روایات فراوانی در قالب یک قانون کلی، اشاره شده که انسان با محبوب خود محشور میشود. امام باقر (علیه السلام) می فرماید: «الْمَرْءُ مَعَ مَنْ أَحَب».[۱] کسی که خدا و اولیای او را محبوب خود قرار می دهد، با نور الهی محشور می شود و کسی که به جای حبّ خدا، محبت به دنیا و معصیت را در دل قرار داد، با چهره ی برزخی محبوبش محشور گشته و خود را از زیان کاران می بیند.
خداوند در توصیف اهل ایمان می فرماید: «الَّذينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّه».[۲] پیامبر اکرم (صلی الله علیه و اله) هم می فرماید: خدا را دوست داشته باشید، به خاطر آنکه غذای جسم و جان و نیز حیات شما را تأمین می کند و برای رضای خدا به من علاقمند باشید، (زیرا من مجرای فیض او هستم) و به اهل بیت من به سبب دوستی من علاقمند باشید (زیرا رابط میان من و شما هستند): «أحِبُّوا اللَّهَ لِمَا يَغْذُوكُمْ بِهِ مِنْ نِعَمِهِ وَ أَحِبُّونِي لِحُبِّ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ أَحِبُّوا أَهْلَ بَيْتِي لِحُبِّي».[۳]
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و اله) در روایت دیگری می فرماید: کسی که خداوند متعال دوستی و محبت اهل بیت مرا نصیب او گرداند، همانا به خیر دنیا و آخرت نایل شده و کسی شک نداشته باشد که وی از اهل بهشت است. (بعد حضرت در مورد خصلت های آخرتی چنین فردی چنین فرمودند): … چهره ای نورانی دارد و از پوشش بهشتی به او می پوشانند … خداوند به او نگاه رحمت می اندازد … و بدون حساب وارد بهشت می گردد. مَنْ رَزَقَهُ اللَّهُ حُبَّ الْأَئِمَّةِ مِنْ أَهْلِ بَيْتِي فَقَدْ أَصَابَ خَيْرَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ فَلَا يَشُكَّنَّ أَحَدٌ أَنَّهُ فِي الْجَنَّة … يَبْيَضُّ وَجْهُهُ وَ يُكْسَى مِنْ حُلَلِ الْجَنَّةِ … وَ يَنْظُرُ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ إِلَيْهِ بِالرَّحْمَةِ وَ … يَدْخُلُ الْجَنَّةَ بِغَيْرِ حِسَابٍ».[۴]
در مقابل عده ای هستند که علی رغم سفارش های فراوانی که در قرآن و روایات بر دوستی خدا، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) و اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) شده، راه دیگری را انتخاب کردند و شیفته ی گناه و معصیت شدند. این افراد که نابینا محشور میشوند با خدا به مناظره برمی خیزند که چرا با وجودی که در دنیا بینا بودند، اکنون نابینا محشور شده اند؟ «قالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَني أَعْمى وَ قَدْ كُنْتُ بَصيرا؟!»[۵] خداوند هم در جوابشان می فرماید: «كَذلِكَ أَتَتْكَ آياتُنا فَنَسيتَها وَ كَذلِكَ الْيَوْمَ تُنْسى؛ آن گونه كه آيات من براى تو آمد، و تو آن ها را فراموش كردى امروز نيز تو فراموش خواهى شد!»[۶] آری کسی که در دنیا خدا و یاد او را به فراموشی بسپارد و با فروختن دین خود به دنیای فانی، سرگرم لذت های دنیوی شود، خداوند متعال هم در آخرت فراموشش می کند. لذا نه با وی سخن می گوید و نه به او نگاه رحمانی می اندازد. چنین شخصی قطعا جایگاهی جز دوزخ نداد. «وَ لا يُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ وَ لا يَنْظُرُ إِلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيامَة وَ لا يُزَكِّيهِمْ وَ لَهُمْ عَذابٌ أَليم؛ خداوند در روز قيامت با آنان سخن نمى گويد و به آنان نمى نگرد و پاكشان نمى دارد و عذابى دردناك [در پيش] دارند».[۷]
امام باقر (علیه السلام) می فرماید: اگر خواستی ببینی که در تو خیری هست یا نه به قلبت نگاه کن. اگر دیدی از اعماق وجود اهل طاعت را دوست داری و از اهل معصیت بیزاری، پس در تو خیر است، اما اگر دیدی در دل بغض اهل طاعت را می پرورانی و شیفته ی اهل معصیت هستی، در تو خیری نیست. انسان با کسی [محضور میشود] که دوست دارد.[۸]
http://www.hamandishi-dini.ir/?p=236