بسم الله الرحمن الرحیم 

در روایات فراوانی در قالب یک قانون کلی، اشاره شده که انسان با محبوب خود محشور می­شود. امام باقر (علیه­ السلام) می­ فرماید: «الْمَرْءُ مَعَ مَنْ أَحَب‏».[۱] کسی که خدا و اولیای او را محبوب خود قرار می ­دهد، با نور الهی محشور می­ شود و کسی که به جای حبّ خدا، محبت به دنیا و معصیت را در دل قرار داد، با چهره­ ی برزخی محبوبش محشور گشته و خود را از زیان­ کاران می­ بیند.

خداوند در توصیف اهل ایمان می­ فرماید: «الَّذينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّه».[۲] پیامبر اکرم  (صلی­ الله­ علیه­ و اله) هم می ­فرماید: خدا را دوست داشته باشید، به خاطر آن­که غذای جسم و جان و نیز حیات شما را تأمین می­ کند و برای رضای خدا به من علاقمند باشید، (زیرا من مجرای فیض او هستم) و به اهل بیت من به سبب دوستی من علاقمند باشید (زیرا رابط میان من و شما هستند): «أحِبُّوا اللَّهَ لِمَا يَغْذُوكُمْ بِهِ مِنْ نِعَمِهِ وَ أَحِبُّونِي لِحُبِّ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ أَحِبُّوا أَهْلَ بَيْتِي لِحُبِّي».[۳]

پیامبر اکرم (صلی­ الله­ علیه ­و اله) در روایت دیگری می­ فرماید: کسی که خداوند متعال دوستی و محبت اهل بیت مرا نصیب او گرداند، همانا به خیر دنیا و آخرت نایل شده و کسی شک نداشته باشد که وی از اهل بهشت است. (بعد حضرت در مورد خصلت­ های آخرتی چنین فردی چنین فرمودند): … چهره­ ای نورانی دارد و از پوشش بهشتی به او می ­پوشانند … خداوند به او نگاه رحمت می­ اندازد … و بدون حساب وارد بهشت می­ گردد. مَنْ رَزَقَهُ اللَّهُ حُبَّ الْأَئِمَّةِ مِنْ أَهْلِ بَيْتِي فَقَدْ أَصَابَ خَيْرَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ فَلَا يَشُكَّنَّ أَحَدٌ أَنَّهُ فِي الْجَنَّة … يَبْيَضُّ وَجْهُهُ وَ يُكْسَى مِنْ حُلَلِ الْجَنَّةِ … وَ يَنْظُرُ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ إِلَيْهِ بِالرَّحْمَةِ وَ … يَدْخُلُ الْجَنَّةَ بِغَيْرِ حِسَابٍ».[۴]

 در مقابل عده­ ای هستند که علی رغم سفارش ­های فراوانی که در قرآن و روایات بر دوستی خدا، رسول خدا (صلی­ الله­ علیه­ و آله) و اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم­ السلام) شده، راه دیگری را انتخاب کردند و شیفته ­ی گناه و معصیت شدند. این افراد که نابینا محشور می­شوند با خدا به مناظره برمی­ خیزند که چرا با وجودی که در دنیا بینا بودند، اکنون نابینا محشور شده­ اند؟ «قالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَني‏ أَعْمى‏ وَ قَدْ كُنْتُ بَصيرا؟!»[۵] خداوند هم در جوابشان می­ فرماید: «كَذلِكَ أَتَتْكَ آياتُنا فَنَسيتَها وَ كَذلِكَ الْيَوْمَ تُنْسى‏؛ آن گونه كه آيات من براى تو آمد، و تو آن­ ها را فراموش كردى امروز نيز تو فراموش خواهى شد!»[۶] آری کسی که در دنیا خدا و یاد او را به فراموشی بسپارد و با فروختن دین خود به دنیای فانی، سرگرم لذت­ های دنیوی شود، خداوند متعال هم در آخرت فراموشش می ­کند. لذا نه با وی سخن می­ گوید و نه به او نگاه رحمانی می­ اندازد. چنین شخصی قطعا جایگاهی جز دوزخ نداد. «وَ لا يُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ وَ لا يَنْظُرُ إِلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيامَة وَ لا يُزَكِّيهِمْ وَ لَهُمْ عَذابٌ أَليم؛ خداوند در روز قيامت با آنان سخن نمى‏ گويد و به آنان نمى‏ نگرد و پاكشان نمى‏ دارد و عذابى دردناك [در پيش‏] دارند».[۷]

امام باقر (علیه­ السلام) می­ فرماید: اگر خواستی ببینی که در تو خیری هست یا نه به قلبت نگاه کن. اگر دیدی از اعماق وجود اهل طاعت را دوست داری و از اهل معصیت بیزاری، پس در تو خیر است، اما اگر دیدی در دل بغض اهل طاعت را می­ پرورانی و شیفته­ ی اهل معصیت هستی، در تو خیری نیست. انسان با کسی [محضور می­شود] که دوست دارد.[۸]