
بسم الله الرحمن الرحیم
هنگامی که حضرت اسرافیل برای بار دوم در صور می دمد، موجودات زنده می شوند، انسان ها سر از خاک بیرون می آورند و گروه گروه در محضر عدل الهی حاضر می شوند. آیات زیادی از قرآن کریم در رابطه با نفخه ی دوم است که به برخی از آن ها اشاره می شود:
وَ يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ فَفَزِعَ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ مَنْ فِي الْأَرْضِ إِلاَّ مَنْ شاءَ اللَّهُ وَ كُلٌّ أَتَوْهُ داخِرينَ؛ و (به خاطر آوريد) روزى را كه در «صور» دميده مى شود، و تمام كسانى كه در آسمان ها و زمين هستند در وحشت فرو مى روند، جز كسانى كه خدا خواسته و همگى با خضوع در پيشگاه او حاضر مى شوند.[۱]
وَ نُفِخَ فِي الصُّورِ فَإِذا هُمْ مِنَ الْأَجْداثِ إِلى رَبِّهِمْ يَنْسِلُونَ؛ (بار ديگر) در «صور» دميده مى شود، ناگهان آن ها از قبرها شتابان به سوى (دادگاه) پروردگارشان مى روند![۲]
فَإِذا نُفِخَ فِي الصُّورِ فَلا أَنْسابَ بَيْنَهُمْ يَوْمَئِذٍ وَ لا يَتَساءَلُونَ؛ هنگامى كه در «صور» دميده شود، هيچ يك از پيوندهاى خويشاوندى ميان آن ها در آن روز نخواهد بود و از يكديگر تقاضاى كمك نمى كنند (چون كارى از كسى ساخته نيست)![۳]
يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْواجاً؛ روزى كه در «صور» دميده مى شود و شما فوج فوج (به محشر) مى آييد![۴]
فَإِذا نُقِرَ فِي النَّاقُورِ * فَذلِكَ يَوْمَئِذٍ يَوْمٌ عَسيرٌ؛ هنگامى كه در «صور» دميده شود * آن روز، روز سختى است.[۵]
فَإِذا جاءَتِ الصَّاخَّةُ * يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخيهِ * وَ أُمِّهِ وَ أَبيهِ * وَ صاحِبَتِهِ وَ بَنيهِ * لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنيهِ؛ هنگامى كه آن صداى مهيب بيايد * در آن روز كه انسان از برادر خود مىگريزد * و از مادر و پدرش * و زن و فرزندانش * در آن روز هر كدام از آن ها وضعى دارد كه او را كاملًا به خود مشغول مى سازد![۶]
معاد جسمانی
با توجه به آیات قرآنی مسلّم است که معاد جسمانی است. هنگام دمیده شدن در صور انسان ها سر از قبر بیرون می آورند و در محشر حاضر می شوند. «قالَ مَنْ يُحْيِ الْعِظامَ وَ هِيَ رَميمٌ * قُلْ يُحْييهَا الَّذي أَنْشَأَها أَوَّلَ مَرَّةٍ وَ هُوَ بِكُلِّ خَلْقٍ عَليمٌ؛ گفت: چه كسى اين استخوان ها را زنده مى كند در حالى كه پوسيده است؟! * بگو: همان كسى آن را زنده مى كند كه نخستين بار آن را آفريد و او به هر مخلوقى داناست!».[۷]
ذکر دو نکته:
۱ ـ این جسم در سیر تکامی خود متناسب با عالم قیامت می شود. همان گونه که روح انسان در مسیر رسیدن به محشر عوامل مختلفی را طی می کند تا از صورت های «وجه الأرضی» و جلوه های دنیوی پاک شود؛ به همان صورت هم جسم انسان با ویژگی خاصی محشور می شود که از حالات دنیوی تهی بوده و منطبق با شرایط زندگی در آن عالم باشد.
۲ ـ جسم انسان در آن عالم کاملا متأثر از ویژگی های روحی او است. به عبارت دیگر آن عالم همانند دنیا نیست که صورت ظاهری همه به شکل انسان باشند. در آن عالم تنها اعمال و عقاید انسان است که تعیین کننده ی شکل و قیافه ی جسم او خواهد بود. در آن روز هر انسانی به صورت اخلاق و ملکات درونی خویش محشور می شود. اگر کسی اهل عبادت بود و به اسرار آن دست یافت و به احکام آن عمل کرد در قیامت با زیباترین چهره محشور خواهد شد. اگر از افراد عادی بود و فقط به احکام ظاهری عمل می کرد به شکل انسانی محشور می شود که نور او تنها جلوی گام های خودش را روشن می کند و اگر کسی اهل معصیت بود، به صورت همان ملکه ای شکل می گیرد که آن را تحصیل کرده و با آن پرورده شده.
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در حدیثی می فرماید: ده صنف از امّت من پراکنده محشور خواهند شد. خداوند آنها را از سایر مردم جدا و انگشت نما ساخته است. (آن حضرت بعد از برشمردن آن خصوصیات، می فرماید) اما آنان که به شکل بوزینه اند، «سخن چینان» هستند. آنان که به شکل خوک هستند، «حرام خواران» می باشند. آنان که سرهایشان به زیر است و بر چهره کشیده می شوند، «ربا خواران» هستند. اما کوران همانا حکمرانان ستمگر هستند. کسانی که کر و لال هستند، «ریاکاران در عمل» هستند. آنان که زبان ها به دندان می جوند، «دانشمندان و داوران بدون عمل» هستند. آنان که دست و پاهایشان قطع شده، «آزار دهندگان همسایه» هستند. آنان که بر شاخه های آتش آویزانند «سعایت گران» هستند که سخن مردم را به سلطان ستمگر گویند. آنان که بدبو از مردارند، کسانی هستند که از شهوت ها و لذت ها کام دل می گیرند، لیکن «حق خدا را که در اموالشان است نمی دهند» و آنان که لباس آتشین در بردارند، کسانی هستند که «فخر فروش و خیال گرا» می باشند.[۸]
http://www.hamandishi-dini.ir/?p=233