بسم الله الرحمن الرحیم 

از آیات قرآن و روایات اهل بیت (علیهم­ السلام) استفاده می­ شود که قبل از ظهور دولت الهی، زمین غرق در کفر، ظلم و فساد است و خداوند متعال از چنین زمینی به زمین مرده یاد کرده. اکنون دین و دین­ باوری در دنیا رو به فراموشی سپرده شده. جامعه­ ی بشری از یاد معاد فرسنگ­ ها فاصله گرفته و اگر در این میان هم کسی از معاد و بندگی خدا سخنی به میان آورد، وی را دشمن عیش دنیایی خود می­ دانند و با اکراه از او روی بر می­ گردانند.  

تمدن غرب دنیا را تبدیل به عیاش خانه­ ای شیطانی کرده و ایمان و عبودیت را از جامعه­ ی بشری گرفته است. آن­ ها دنیای خود آباد کرده ­اند و هر نوع وسیله­ ی رفاهی را برای خویشتن فراهم آورده­ اند، اما در عین حال عناوینی چون ایمان به خدا، عبودت و تقوی را در ذهن بشر تبدیل به اصطلاحاتی نامفهوم نموده است.

امام زمان (عجل ­الله ­تعالی ­فرجه) بعد از ظهور شریفشان، ضمن توجه به رفاه مادی، قلوب مرده­ ی بشر را با نور ایمان احیا می­ کند و معاد محوری را در زندگی فردی و اجتماعی مردم تثبیت می­ کند. 

خداوند متعال در قرآن کریم می­ فرماید: «اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يُحْيِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها؛ بدانيد خداوند زمين را بعد از مرگ آن زنده مى‏كند!»[۱] امام صادق (علیه­ السلام) در تفسیر این آیه فرمودند: یعنی خداوند، نظام دنیا را به سوی عدل بر می­ گرداند، بعد از آن که در ظلم غوطه­ ور شد: «الْعَدْلَ‏ بَعْدَ الْجَوْرِ».[۲] پیامبر اکرم (صلی ­الله ­علیه ­و آله) هم ضمن اشاره به پر کردن زمین از عدالت، می­ فرماید: آن حضرت قلوب بندگان خود را سرشار از عبادت می­ کند: «يَمْلَأُ قُلُوبَ‏ عِبَادِهِ‏ عِبَادَةً».[۳]

پیامبر اکرم (صلی ­الله­ علیه­ و آله) در حدیثی زیبا می ­فرماید: «لَمَّا عُرِجَ بِي إِلَى السَّمَاءِ السَّابِعَةِ» زمانی که مرا به آسمان هفتم بردند. «…نَادَانِي رَبِّي جَلَّ جَلالُهُ يَا مُحَمَّدُ أَنْتَ عَبْدِي‏ وَ أَنَا رَبُّكَ» خدای جل جلاله به من ندا داد: ای محمد! تو عبد من هستی و من پروردگار تو هستم. «فَلِي فَاخْضَعْ وَ إِيَّايَ فَاعْبُدْ وَ عَلَيَّ فَتَوَكَّلْ وَ بِي فَثِقْ» پس فقط برای من خضوع کن و فقط مرا عبادت کن و فقط بر من توکل کن و فقط بر من اعتماد کن. «فَإِنِّي قَدْ رَضِيتُ بِكَ عَبْداً وَ حَبِيباً وَ رَسُولًا وَ نَبِيّاً» پس من رضایت دادم که تو عبد، حبیب، رسول و نبی من باشی. «وَ بِأَخِيكَ عَلِيٍّ خَلِيفَةً وَ بَاباً فَهُوَ حُجَّتِي عَلَى عِبَادِي وَ إِمَامٌ لِخَلْقِي» و رضایت دادم به برادرت علی که خلیفه­ ی تو و باب تو باشد و حجت من بر بندگانم باشد و امام و پیشوا بر خلقم باشد. «بِهِ يُعْرَفُ أَوْلِيَائِي مِنْ أَعْدَائِي وَ بِهِ يُمَيَّزُ حِزْبُ الشَّيْطَانِ مِنْ حِزْبِي» به وسیله­ی او اولیای من از دشمنانم شناخته می­ شوند، و به وسیله­ ی او حزب شیطان از حزب من تشخیص داده می­ شوند. «وَ بِهِ يُقَامُ دِينِي وَ تُحْفَظُ حُدُودِي وَ تُنْفَذُ أَحْكَامِي» به وسیله­ ی او دین من پا بر جا می­ ماند و حدود و احکام من محفوظ می­ ماند. «وَ بِكَ وَ بِهِ وَ بِالأَئِمَّةِ مِنْ وُلْدِهِ أَرْحَمُ عِبَادِي وَ إِمَائِي» به وسیله­ ی تو و او و ائمه از فرزندانش به بندگان خود رحم می­ کنم. «وَ بِالْقَائِمِ مِنْكُمْ أَعْمُرُ أَرْضِي بِتَسْبِيحِي وَ تَقْدِيسِي وَ تحليلي [تَهْلِيلِي‏] وَ تَكْبِيرِي وَ تَمْجِيدِي» به وسیله­ ی قائم از آن ها زمین را با تسبیح و تقدیس و تحلیل و تکبیر و تمجید خود آباد می­ کنم. «وَ بِهِ أُطَهِّرُ الْأَرْضَ مِنْ أَعْدَائِي» و به وسیله­ ی او زمین را از وجود دشمنانم پاک می­ کنم. «وَ أُورِثُهَا أَوْلِيَائِي» و آن را به میراث اولیایم در می­ آورم. «وَ بِهِ أَجْعَلُ كَلِمَةَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِيَ السُّفْلَى وَ كَلِمَتِيَ الْعُلْيَا» و به واسطه­ ی او کلمه­ ی کافران را پست و کلمه­ ی خود را در بالای کلمات قرار می­ دهم. «وَ بِهِ أُحْيِي عِبَادِي وَ بِلادِي بِعِلْمِي» و به وسلیه­ ی او بندگان و سرزمین های خود را با علم خود زنده می­ کنم. «وَ لَهُ أُظْهِرُ الْكُنُوزَ وَ الذَّخَائِرَ بِمَشِيَّتِي» و برای او و با مشیت خود گنج ها و ذخایر زمین را ظاهر می­ کنم. «وَ إِيَّاهُ أُظْهِرُ عَلَى الأَسْرَارِ وَ الضَّمَائِرِ بِإِرَادَتِي» اسرار و نهان های مردم را با اراده­ ی خود برای او ظاهر می­ کنم. «وَ أَمُدُّهُ بِمَلَائِكَتِي لِتُؤَيِّدَهُ عَلَى إِنْفَاذِ أَمْرِي وَ إِعْلَانِ دِينِي» و با ملائکه­ ی خود او را یاری خواهم کرد تا تو را بر جاری کردن احکام و آشکار کردن دینم یاری کنم. «ذَلِكَ وَلِيِّي حَقّاً» او به حق ولی من است. «وَ مَهْدِيُّ عِبَادِي صِدْقاً» و به صداقت هدایت کننده­ ی بندگان من است. [۴]