بسم الله الرحمن الرحیم 

روح انسان به مجرد مرگ و انقطاع از دنیا خود را در بدن مثالی می­ یابد. بدن مثالی تمثّل روح است و در دنیا بدن مادی مانع رؤیت این بدن بود. مثل این­که در خواب وقتی مقداری از بدن مادی فاصله گرفتیم خود را در بدن دیگری می­ بینیم و آن بدن در عین حالی که بدن ما است خصوصیات بدن مادّی را ندارد. البته بدن برزخی با بدنی که در خواب می­ بینیم تفاوت­ هایی دارد. علتش هم این است که مرتبه ­ی وجودی برزخ، مرتبه­ی بالاتری است و روی همین حساب بدن مربوط به آن هم ویژگی­ های خاصی دارد. در روایات هم داریم که در نشئه ­ی برزخ مردم در بدنی هستند شبیه به بدن دنیایی و انسان­ ها در آن­جا دارای یک زندگی فعال می­ باشند.

یونس بن ظبیان از امام صادق (علیه­ السلام) این­گونه نقل می ­کند: وقتی خداوند متعال مؤمن را قبض روح کرد، روح او را در قالبی همانند قالب دنیوی او قرار می­ دهد. آن ­ها در برزخ غذا می ­خورند و آب می ­آشامند. وقتی هم شخصی بر آن­ ها وارد می ­شود او را با همان صورتی که در دنیا دارد می ­شناسند. «فَإِذَا قَبَضَهُ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ صَيَّرَ تِلْكَ الرُّوحَ فِي‏ قَالَبٍ‏ كَقَالَبِهِ‏ فِي الدُّنْيَا فَيَأْكُلُونَ وَ يَشْرَبُونَ فَإِذَا قَدِمَ عَلَيْهِمُ الْقَادِمُ عَرَفُوهُ بِتِلْكَ الصُّورَةِ الَّتِي كَانَتْ فِي الدُّنْيَا.»[۱]