
بسم الله الرحمن الرحیم
روح انسان به مجرد مرگ و انقطاع از دنیا خود را در بدن مثالی می یابد. بدن مثالی تمثّل روح است و در دنیا بدن مادی مانع رؤیت این بدن بود. مثل اینکه در خواب وقتی مقداری از بدن مادی فاصله گرفتیم خود را در بدن دیگری می بینیم و آن بدن در عین حالی که بدن ما است خصوصیات بدن مادّی را ندارد. البته بدن برزخی با بدنی که در خواب می بینیم تفاوت هایی دارد. علتش هم این است که مرتبه ی وجودی برزخ، مرتبهی بالاتری است و روی همین حساب بدن مربوط به آن هم ویژگی های خاصی دارد. در روایات هم داریم که در نشئه ی برزخ مردم در بدنی هستند شبیه به بدن دنیایی و انسان ها در آنجا دارای یک زندگی فعال می باشند.
یونس بن ظبیان از امام صادق (علیه السلام) اینگونه نقل می کند: وقتی خداوند متعال مؤمن را قبض روح کرد، روح او را در قالبی همانند قالب دنیوی او قرار می دهد. آن ها در برزخ غذا می خورند و آب می آشامند. وقتی هم شخصی بر آن ها وارد می شود او را با همان صورتی که در دنیا دارد می شناسند. «فَإِذَا قَبَضَهُ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ صَيَّرَ تِلْكَ الرُّوحَ فِي قَالَبٍ كَقَالَبِهِ فِي الدُّنْيَا فَيَأْكُلُونَ وَ يَشْرَبُونَ فَإِذَا قَدِمَ عَلَيْهِمُ الْقَادِمُ عَرَفُوهُ بِتِلْكَ الصُّورَةِ الَّتِي كَانَتْ فِي الدُّنْيَا.»[۱]
[۱] . الکافی، جلد۳، صفحه ی۲۴۵٫
http://www.hamandishi-dini.ir/?p=194