بسم الله الرحمن الرحيم

در زمان ظهور حضرت بقیۀ الله (عجل­ الله­ تعالی­ فرجه­ الشریف) دنیا چهره­ ی جدیدی به خود می­ گیرد و حضرت که معدن علم الهی هستند، بشر را از سرچشمه­ ی علوم و معارف الهی سیراب می ­کنند. امروزه بسیاری از آموخته­ های بشر، دانش هایی است که نه تنها در مسیر رشد و تعالی انسان نیست، بلکه روز به روز بشر را از خداوند و هدف از خلقت خود دورتر می­ کند. علم و دانشي که حضرت در اختیار بشر قرار می ­دهد، در مسیر فطرت خدا جوی بشری است و هر چه بشر از آن علم بهره­ ی بیشتری ببرد به همان اندازه به خداوند متعال نزديك و نزدیکتر می ­شود. از طرف دیگر طواغیت و زر مداران به انگیزه­ ی رسیدن به مطامع دنیوی خود مانع اصلی حرکت جامعه به سوی رشد تعالی بوده ­اند. حضرت با برقراری حکومت عادله­ ی خود موانع رسیدن بشر به رشد و تعالي را برطرف کرده و مسیر جامعه را در صراط مستقیم قرار می ­دهد.

در روایتی که توشه­ ی معراج پیامبر اکرم (صلی­ الله­ علیه­ و اله) است چنین آمده است:

«وَ بِالْقَائِمِ مِنْكُمْ أَعْمُرُ أَرْضِي بِتَسْبِيحِي وَ تَقْدِيسِي وَ تحليلي [تَهْلِيلِي‏] وَ تَكْبِيرِي وَ تَمْجِيدِي»[۱] ـ به وسیله­ ی قائمِ از شما، زمین را با «تسبیح» و «تقدیس» و «تحلیل» و «تکبیر» و «تمجید» خود آباد می ­کنم. 

بندگان صالح خداوند که همه­ ی همّ و غمّ خود را در رسیدن به کمال و سعادت می­ دیدند به دلیل مواجهه با موانع حاکم در دنیا به طور طبیعی نتوانسته ­اند به مقدار زیادی از کمالات خود دست یابند و با همین حال از دنیا رفته ­اند. خداوند متعال آرزوی قلبي این مؤمنین را برآورده کرده و بعد از ظهور حضرت حجت به آن ها اختیار مي دهد تا در عالم برزخ بمانند و يا اين كه به دنيا برگردند و در بستر بندگي و عبوديت به كمالات بالاتري دست بايند. 

از سوی دیگر بسیاری از ظالمان و ستمگران عالم بدون این که عقوبت دینوی اعمال خود را ببینند از دنیا رفته ­اند و حکم خداوند در مورد آن ها اجرا نشده است.  وسعت عدالت گستری حضرت حجت (عليه السلام) تا اندازه­ ای است که در زمان ظهورش حتی حیوانات هم نمی­توانند به انسان ها و حیوانات دیگر ظلم کنند. اين  گستره زمان را هم كنار مي گذارد و شامل حال برخي از ظالميني كه صدها سال قبل هم مي زيسته اند خواهد شد. در حکومت عادله ­ی حضرت، برخی از اين ظالمین ـ  از روي اجبار ـ به دنیا بازگردانده می ­شوند، تا قبل از عقوبت اخروي، عقوبت دنیوی کارهای زشت و پلید خود را بچشند.   

امام صادق (علیه­ السلام) می ­فرماید: «لَا يَرْجِعُ إِلَّا مَنْ مَحَضَ الْإِيمَانَ مَحْضاً أَوْ مَحَضَ الشِّرْكَ مَحْضاً»[۲] فقط دو گروه به دنیا برمی­گردند. کسانی که ایمان محض داشته ­اند و کسانی که در شرک محض بوده ­اند.