
بسم الله الرحمن الرحيم
رجعت در لغت به معنای بازگشت است، و در اصطلاح به معنای بازگشت بعضی از مؤمنین خالص و بعضی از منافقین و مشرکین فاجر به این دنیا پیش از قیامت است.
عقيده ي شيعه در مورد رجعت
امام صادق (علیه السلام) میفرماید: رجعت عمومی نیست؛ بلکه مخصوص گروهی خاص است. فقط کسانی رجعت میکنند که در ایمان محض یا شرک محض باشند؛ إِنَّ الرَّجْعَةَ لَيْسَتْ بِعَامَّةٍ وَ هِيَ خَاصَّةٌ لَا يَرْجِعُ إِلَّا مَنْ مَحَضَ الْإِيمَانَ مَحْضاً أَوْ مَحَضَ الشِّرْكَ مَحْضاً.[۱]
در تهذیب و کافی از امام صادق (علیه السلام) چنین نقل شده که فرمود: به خدا قسم روز و شب سپری نمیشوند مگر اینکه خداوند [برخی از] مردگان را زنده گرداند و [برخی از] زندگان را بمیراند و حق را به اهلش برگرداند و دین خود را اقامه گرداند؛ وَ اللَّهِ لَا تَذْهَبُ الْأَيَّامُ وَ اللَّيَالِي حَتَّى يُحْيِيَ اللَّهُ الْمَوْتَى وَ يُمِيتَ الْأَحْيَاءَ وَ يَرُدَّ الْحَقَّ إِلَى أَهْلِهِ وَ يُقِيمَ دِينَهُ الَّذِي ارْتَضَاهُ لِنَفْسِهِ.[۲]
امام صادق (علیه السلام) می فرماید: از ما نیست کسی که ایمان به رجعت ما نداشته باشد؛ لَيْسَ مِنَّا مَنْ لَمْ يُؤْمِنْ بِكَرَّتِنَا.[۳] و در جای دیگر هم فرمودند: کسی که به هفت چیز اقرار داشته باشد، مؤمن است؛ آن گاه رجعت را از جمله ی آن هفت چیز برشمردند؛ أَقَرَّ بِسَبْعَةِ أَشْيَاءَ فَهُوَ مُؤْمِنٌ وَ ذَكَرَ مِنْهَا الْإِيمَانَ بِالرَّجْعَةِ.[۴]
عقیدهی اهل سنّت در مورد رجعت:
اهل سنت به عقیده ی شیعه در مورد رجعت به شدّت حمله ور شده و حاضر به پذيرش آن نيستند. در زمان امام باقر (علیه السلام) برخى از اصحاب آن حضرت تنها به جرم اعتقاد به رجعت آن چنان در جامعه منفور شده بودند كه با داشتن علم و دانش وافر از آن ها حديثي نقل نمى كردند. سيد بن طاووس از صحيح مسلم ـ كه از كتاب هاى بسيار معتبر اهل سنت است ـ نقل مىكند كه «جابر» گويد: نزد من از طريق امام باقر (علیه السلام) هفتاد هزاد روايت از پيامبر اكرم (صلی الله علیه و اله) وجود داشت كه باهل سنت همه ي آن ها را رها كردند و هيچ كدام از آن ها را ذكر نكردند. سپس مسلم علت ترك آن را چنين نقل مىكند: «خود از حريز شنيدم كه مى گفت: با جابر ملاقات كردم، ولى اصلا از او حديثى يادداشت نكردم، زيرا او به رجعت اعتقاد داشت!».[۵]
http://www.hamandishi-dini.ir/?p=355