بسم الله الرحمن الرحیم

شش راه­ کار عملی برای تقویت حضور قلب در نماز 

راه ­کار دوم: زندگی با یاد خدا 

برگرفته از کتاب پیوند جوان با نماز ـ نوشته مدیر سایت

زندگی با یاد خدا، یعنی در سراسر زندگی خود، خدا را مد نظر قرار دهیم و نهایت سعی خود­­ را به کار گیریم تا رفتاری خداپسندانه داشته باشیم. نوع صحبت با دیگران، نوع معاشرت با والدین، کنترل نگاه، رعایت پوشش مناسب و حدود شرعی در معاشرت با نامحرم، و دیگر رفتارهای ما، باید به گونه ­ای باشد که نشانی از بندگی ما در محضر خدای سبحان به همراه داشته، و بتوانیم با آن رفتارها، خود را عبد مطیع او بدانیم. امام صادق(علیه ­السلام) می ­فرماید: «کسی که یاد خدا را در میان غافلین فراموش نمی ­کند، [و در میان آن ­ها به گناه و معصیت نمی ­افتد] همانند کسی است که در میان دشمنان خدا مشغول جهاد است».[۱]  

حکایت 

آیت ­الله شیخ عبدالقائم شوشتری می­ فرمود:

در حرم حضرت معصومه(سلام ­الله­ علیها) طلبه ­ای را دیدم که نورانیت و معنویت ویژه ­ای داشت. به دنبالش راه افتادم تا این که به داخل حرم رفت. در آن­ جا مشغول زیارت و نماز شد، و من هم کنارش نشستم و مراقب رفتارش بودم. پس از اتمام نمازش جلو رفتم و ضمن سلام و احوال پرسی، از او پرسیدم: «این معنویت و نورانیت را از کجا آورده ­ای؟»

او ابتدا کتمان می کرد و مدام می ­گفت: «من هم مثل بقیه هستم و فرقی با دیگران ندارم.» اما اصرار مرا که دید مجبور شد حکایت خود را این­گونه تعریف کند:

در ایام جوانی، دفترچه ­ای داشتم که در آن، برای سخنرانی ­هایم، آیاتی از قرآن کریم و روایت­ های منتخب اهل ­بیت(علیهم ­السلام) را نوشته بودم. در یکی از روزها که به دستشویی رفتم، ناگهان دفترچه داخل دستشویی افتاد و از آن­جا وارد حوضچۀ فاضلابی شد که بیرون از دستشویی بود.[۲] 

با خود گفتم دیگر نمی­ توانم دفترچه را پیدا کنم، اما با این وجود تصمیم گرفتم درون حوضچۀ فاضلاب بروم و دفترچه را پیدا کنم.

داخل حوضچه ­ای که سرتاسر نجاست بود، واقعا چندش آور بود. خصوصا این­که مدام خم می ­شدم و در لابه لای نجاست ­ها دنبال دفترچه می ­گشتم. خلاصه بعد از مدتی جست ­وجو، دفترچه را پیدا کردم و برای تطهیر، آن را از میان نجاست ­ها بیرون آوردم.

وقتی از میان چاه فاضلاب بیرون آمدم، حس معنوی ویژه ­ای به دست آوردم. احساسی که تا آن­ زمان، شمه ­ای از آن را هم نچشیده بودم.

بعد از تطهیر دفترچه، بدن خود را شستشو دادم و لباس پاکیزه ­ای پوشیدم. به دنبال آن، نیرویی مرا به بیرون از مدرسه می ­کشاند. از مدرسه بیرون رفتم و در کوچه پس کوچه ­های شهر راه افتادم. داخل کوچه ­ای رفتم و کنار در خانه ­ای ایستادم. در باز بود و پیرمردی درون حیاط نشسته بود. به دلم افتاد که وارد آن خانه شوم.  

وقتی وارد حیاط شدم، پیرمرد با دیدن من لبخند ملیحی زد و گفت: 

«بشوی اوراق اگر هم درس مایی    که درس عشق در دفتر نباشد»

آن پیر سالک، استاد اخلاقم شد و به خداوند به مقامات معنوی خاصی دست پیدا کرده ­ام.

خدای متعال سفرۀ رحمت خود را تنها برای افراد خاص پهن نمی ­کند. او سفره ­ای به وسعت رحمت بی ­منتهای خود دارد که همۀ ما را به سوی خود فرا می ­خواند. نشستن در کنار سفرۀ رحمت الهی، مشروط به قبولی ما در آزمون بندگی است. خدای متعال به مقتضای حکمت خود، برای هر کسی آزمون ویژه ­ای در نظر می ­گیرد تا میزان بندگی خود را به نمایش بگذارد.