بسم الله الرحمن الر حیم
شش راه کار عملی برای تقویت حضور قلب در نماز
راه کار اول: توجه به فقر ذاتی خود و کبریایی خداوند
برگرفته از کتاب پیوند جوان با نماز ـ نوشته مدیر سایت
نعمت ها و توانمندی هایی که داریم همه از لطف و رحمت خداوند سرچشمه می گیرند. اگر سلامتی و امنیت داریم، اگر می توانیم روی پای خود بایستیم، اگر می توانیم ببینیم و بشنویم، و اگر می توانیم با او به گفتگو بنشینیم، همه و همه از لطف بی کران او نشأت می گیرند.
خطای بزرگی است، اگر حتی یکی از این نعمت ها را هم از آن خود بدانیم، و خویشتن را مالک و به وجود آورندۀ آن تصور کنیم. وقتی با دیدی واقع بینانه، به خود و اطرافمان می نگریم، جز فقر و نیاز به درگاه الهی، چیز دیگری نمی بینیم. این واقعیت همان است که خدای متعال در قرآن کریم از آن یاد کرده و میفرماید: )يا أيُّهَا النَّاسُ أنْتُمُ الْفُقَراءُ إِلَى اللَّهِ وَ اللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَميدُ(؛ «اى مردم شما (همگى) نيازمند و فقیر درگاه الهی هستید و تنها خدا است که بی نیازِ قابل ستایش است!»[۱]
وقتی بطری پر از آب را برای چند دقیقه درون دریا بگذاریم، چیز خاصی از آب دریا را درون خود راه نمی دهد؛ اما اگر بطری خالی را درون دریا گذاشتیم، بلافاصله پر از آب دریا خواهد شد. ما هم اگر «خودبین» شدیم، در هنگامۀ ورود به دریای نماز و بندگی خدا، بهرۀ معنوی چندانی از نماز نخواهیم برد؛ اما وقتی بپذیریم که منشأ همۀ کمالات و رفتارهای خوب ما، خدای یکتاست، و زمانی که فهمیدیم چیزی از خود نداریم، در این صورت خود را «فقیر»، «تهی» و «نیازمند» به لطف الهی می بینیم. چنین ورودی به دریای بندگی خدا ـ نماز ـ موجب می شود تا خود را سرشار از عطر یاد خدا ببینیم، و شیفتۀ عظمت و کبریایی خدای تعالی شویم. همین شیفتگی، انسان را در جذبهای ملکوتی قرار می دهد تا جز یاد خدا، به چیز دیگری رضایت ندهد. پس وقتی با تغییر نگرش خود به عالم هستی، «خودبینی» را کنار گذاشته و «خدابینی» را پیشۀ خود کردیم، از جرع ههای شیرین و جان بخش بندگی خدا بهرهمند می شویم و شایستگی حضور قلب در نماز را به دست می آوریم.[۲]
امام صادق(علیه السلام) می فرماید: «هر گاه رو به قبله ایستادی، دنیا و هر چه در آن است و نیز مردم و اوضاع آنها را یکسره فراموش کن. آن گاه دلت را از هر آنچه تو را از خدا باز میدارد، خالی کن و با چشم دل، عظمت خدای یکتا را ببین. روزی را به یاد آور که هر کسی عمل خویش را می یابد، و همگان به سوی خدا ـ که مولای حقیقی آن ها است ـ برگردانده میشوند. در آن روز، تو با پای ترس و امید در پیشگاه الهی می ایستی».[۳]
http://www.hamandishi-dini.ir/?p=5986