بسم الله الرحمن الرحیم

حدیث قرب نوافل حدیثی است که امام باقر و امام صادق (علیهما السلام) آن را از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و اله) نقل کرده اند. البته اهل سنت هم در کتاب های خود به آن حدیث اشاره کرده اند.

علت نامگذاری حدیث مذکور این است که در آن صحبت از تقرب بندگان خوب خدا، آن هم به خاطر انجام مستحبات به میان آمده است. 

أَبَا عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) يَقُولُ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(صلی الله علیه و آله) : «قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مَنْ أَهَانَ لِي وَلِيّاً فَقَدْ أَرْصَدَ لِمُحَارَبَتِي وَ مَا تَقَرَّبَ إِلَيَّ عَبْدٌ بِشَيْ‏ءٍ أَحَبَّ إِلَيَّ مِمَّا افْتَرَضْتُ عَلَيْهِ وَ إِنَّهُ لَيَتَقَرَّبُ إِلَيَّ بِالنَّافِلَةِ حَتَّى أُحِبَّهُ فَإِذَا أَحْبَبْتُهُ كُنْتُ سَمْعَهُ الَّذِي يَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الَّذِي يُبْصِرُ بِهِ وَ لِسَانَهُ الَّذِي يَنْطِقُ بِهِ وَ يَدَهُ الَّتِي يَبْطِشُ بِهَا إِنْ دَعَانِي أَجَبْتُهُ وَ إِنْ سَأَلَنِي أَعْطَيْتُهُ…»[۱]

امام صادق(علیه السلام) از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) روایت کرد که فرمود: خداوند عزوجل فرمود: کسی که به یکی از اولیا و دوستان من اهانت کند، به دشمنی با من برخواسته است.

هیچ بنده ای به چیزی به من نزدیک نشده که دوست داشتنی تر از انجام واجبات باشد.

همانا بنده ای (بعد از انجام واجبات) به وسیلۀ نوافل و مستحبات به من نزدیک می شود تا این که محبوب من می گردد. وقتی که محبوب من شد، من گوش او می شوم که با آن می شنود، چشم او می شوم که با آن می بیند، زبان او می شوم که با آن صحبت می کند، دست او می شوم که با آن کار انجام می دهد.

اگر مرا دعا کند، اجابتش می کنم.

اگر درخواستی از من داشته باشد، به او اعطا می کنم.