بسم الله الرحمن الرحیم
خدای متعال همه ی ما انسان ها را آفرید، تا به رشد و شکوفایی معنوی دست پیدا کنیم. بهشت خود را با زیباترین شکل و با بهترین نعمت ها خلق کرد، تا از آن بهره مند شویم و در جوار رحمت الهی، زندگی کریمانه ای داشته باشیم.
برای رسیدن به قلّه های کرامت و رحمت حقّ، باید از کلاس درس دنیا با موفقیّت عبورکنیم و امتحان های گوناگون آن را پشت سر بگذارید. برای دست یابی به نعمت های بیکران الهی، می بایست با زیرکی، از دنیا دل کند و شیفته ی ظاهر فریبنده ی آن نشد. هر چند که دنیا سکویی برای رسیدن به موفقیّت و شکوفایی معنوی است، امّا با همه ی جذابیت ها و دل ربایی های خود، همچون ماری خوش خط و خال، کسانی را که یاد مقصد و معاد خود را به فراموشی سپرده اند، با نیشهای زهر آگین خود به خواب غفلت می برد، تا چشم عاقبت بینشان شان کور و یا کم سو شود و از باور فردای بعد از مرگ، و زندگی واپسین طفره روند.
خدای متعال هنگام خلقت ما انسان ها، عنوان نورانی و خداجوی فطرت را در ما به امانت گذاشت تا جاده ای برای عشق ورزی با خدای یکتا، و گام نهادن به سمت همهی خوبی ها و ارزش ها باشد. با چراغ عقل و راهبری پیامبران خود هم، ما را به حرکت در این مسیر نورانی و باشکوه دعوت نمود. مسیری که انسان را از کفر و گناه و معصیت منزجر میکند، و به سوی ایمان و عشق به خدای یکتا می برد.
خداوند متعال در رابطه با خلقت ما انسان ها می فرماید: «وَ لكِنَّ اللَّهَ حَبَّبَ إِلَيْكُمُ الْإيمانَ وَ زَيَّنَهُ في قُلُوبِكُمْ وَ كَرَّهَ إِلَيْكُمُ الْكُفْرَ وَ الْفُسُوقَ وَ الْعِصْيان؛ ولى خداوند ايمان را محبوب شما قرار داده و آن را در دل هايتان زينت بخشيده، و (به عكس) كفر و فسق و گناه را منفورتان قرار داده است.»[۱]
دنیا با همهی هیاهوهای خود، می تواند انسان را از راه حقیقی و ملکوتی خود دور کند و با جلوه گری های فریبنده ی خود، انسان را از مشاهده ی ملکوت عالم محروم کند و چشم جان او را به روی واقعیت های انگار ناپذیر عالم هستی ببندد.
ماه مبارک رمضان فرصت با شکوه و منحصر به فردی است تا انسان بار دیگر به خود، و راه پیش روی خود بنگرد و با کنار گذاشتن دلبستگی های فانی دنیا، دل به جلوه های باقی و فنا ناپذیر ملکوت بسپارد. وقتی روزه دار در ایّام ماه مبارک رمضان، شکم خود را از آب و غذا خالی کرد، چشم و گوش خود را از شنیدن و دیدن حرام دور کرد و حتّی افکار و خطورات ذهنی خود را هم از آلودگیهای فکری آزاد نمود، آن زمان است که در یک ماه بندگی خالصانه در درگاه الهی، به تدریج پرده های تاریک دنیادوستی از روی فطرت خدا جوی او کنار می رود و با دیدن فطرت نورانی خود، زمزمه های ربّانی آن را با گوش جان می شوند. زمزمه هایی که زشت کاریها را به کامش تلخ می کند، و وی را شیفتهی ایمان و معنویت می گرداند.
میهمان سفره ی کرامت خداوند، بعد از یک ماه عبادت و تلاش، به فطرت خود می رسد و در پایان این میهمانی ملکوتی، عید فطر و فطرت را به جنش و شادکامی می پردازد و چشم خود را با مشاهده ی چهره ی ملکوتی و واقعی خود، روشن می بیند. در آن زمان است که با همه ی وجود از بودن خود لذّت می برد، و خدا را شکر می کند که او را آفرید تا در این ناز و نعمت قرار گیرد. در آن هنگام می بیند که خدای مهربان را با همه ی وجود دوست دارد (الَّذينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّه)[۲] و تنها افتخار و عزّت خود را در بندگی و عبودیّت او می داند.
شاید ماه رمضان را به دفعات تجربه کرده کرده باشیم، و جز گرسنگی و تشنگی خاطره ی دیگری از آن نداشته باشیم!
آیا وقت آن نشده که ماه رمضان متفاوتی را شروع کنیم. ماه رمضانی که در آن، ارتباط و خلوت با خدای مهربان را در قلّهی نگرشها و کارهای رفتار خود قرار دهیم، و در پایان هم کوله باری از معنویت، و دلی سرشار از عشق و محبت به خداوند را سرمایه ی زندگی خود کنیم و در ماه های بعد با بهره گیری از این سرمایه ی ارزشمند دل به دنیا نسپاریم و آخرت خود را بر تمام شگفتی ها و کرشمه های دینا ترجیح دهیم.
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) به جابر بن عبد الله فرمود: «ای جابر! این، ماه رمضان است. هر کس روزش را روزه بدارد و بخشی از شبش را به عبادت برخیزد و شکم و شهوتش را پاک نگه دارد و زبانش را حفظ کند، از گناهانش بیرون میشود، آنگونه که از این ماه بیرون میشود».
جابر گفت: ای پیامبر خدا! این سخن چه نیکوست!
پیامبر خدا فرمود: «ای جابر! و این شرط ها چه سخت است!» [۳]
[۱] . سورهی حجرات، آیه ی۷٫
[۲] . سورهی بقره، آیه ی۱۶۵٫
[۳] . « قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) – لِجَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ يَا جَابِرُ هَذَا شَهْرُ رَمَضَانَ مَنْ صَامَ نَهَارَهُ وَ قَامَ وِرْداً مِنْ لَيْلِهِ وَ عَفَّ بَطْنُهُ وَ فَرْجُهُ وَ كَفَّ لِسَانَهُ خَرَجَ مِنْ ذُنُوبِهِ كَخُرُوجِهِ مِنَ الشَّهْرِ فَقَالَ جَابِرٌ يَا رَسُولَ اللَّهِ مَا أَحْسَنَ هَذَا الْحَدِيثَ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلیاللهعلیهوآله) يَا جَابِرُ وَ مَا أَشَدَّ هَذِهِ الشُّرُوطَ». الکافی، جلد۴، صفحه ی۸۷٫
http://www.hamandishi-dini.ir/?p=2754