بسم الله الرحمن الرحیم

خدای متعال همه­ ی ما انسان­ ها را آفرید، تا به رشد و شکوفایی معنوی دست پیدا کنیم. بهشت خود را با زیباترین شکل و با بهترین نعمت­ ها خلق کرد، تا از آن بهره­ مند شویم و در جوار رحمت الهی، زندگی کریمانه­ ای داشته باشیم.

برای رسیدن به قلّه­ های کرامت و رحمت حقّ، باید از کلاس درس دنیا با موفقیّت عبورکنیم و امتحان­ های گوناگون آن را پشت سر بگذارید. برای دست­ یابی به نعمت­ های بی­کران الهی، می­ بایست با زیرکی، از دنیا دل کند و شیفته­ ی ظاهر فریبنده­ ی آن نشد. هر چند که دنیا سکویی برای رسیدن به موفقیّت و شکوفایی معنوی است، امّا با همه­ ی جذابیت­ ها و دل­ ربایی­ های خود، همچون ماری خوش خط و خال، کسانی را که یاد مقصد و معاد خود را به فراموشی سپرده ­اند، با نیش­های زهر آگین خود به خواب غفلت می­ برد، تا چشم عاقبت بینشان­ شان کور و یا کم سو شود و از باور فردای بعد از مرگ، و زندگی واپسین طفره روند.

خدای متعال هنگام خلقت ما انسان ­ها، عنوان نورانی و خداجوی فطرت را در ما به امانت گذاشت تا جاده­ ای برای عشق ورزی با خدای یکتا، و گام نهادن به سمت همه­ی خوبی­ ها و ارزش­ ها باشد. با چراغ عقل و راهبری پیامبران خود هم، ما را به حرکت در این مسیر  نورانی و باشکوه دعوت نمود. مسیری که انسان را از کفر و گناه و معصیت منزجر می­کند، و به سوی ایمان و عشق به خدای یکتا می ­برد.

خداوند متعال در رابطه با خلقت ما انسان­ ها می ­فرماید: «وَ لكِنَّ اللَّهَ حَبَّبَ إِلَيْكُمُ الْإيمانَ وَ زَيَّنَهُ في‏ قُلُوبِكُمْ وَ كَرَّهَ إِلَيْكُمُ الْكُفْرَ وَ الْفُسُوقَ وَ الْعِصْيان‏؛ ولى خداوند ايمان را محبوب شما قرار داده و آن را در دل­ هايتان زينت بخشيده، و (به عكس) كفر و فسق و گناه را منفورتان قرار داده است‏.»[۱]

دنیا با همه­ی هیاهوهای خود، می­ تواند انسان را از راه حقیقی و ملکوتی خود دور کند و با جلوه­ گری­ های فریبنده­ ی خود، انسان را از مشاهده­ ی ملکوت عالم محروم کند و چشم جان او را به روی واقعیت­ های انگار ناپذیر عالم هستی ببندد.

ماه مبارک رمضان فرصت با شکوه و منحصر به فردی است تا انسان بار دیگر به خود، و راه پیش روی خود بنگرد و با کنار گذاشتن دل­بستگی­ های فانی دنیا، دل به جلوه­ های باقی و فنا ناپذیر ملکوت بسپارد. وقتی روزه­ دار در ایّام ماه مبارک رمضان، شکم خود را از آب و غذا خالی کرد، چشم و گوش خود را از شنیدن  و دیدن  حرام دور کرد و حتّی افکار و خطورات ذهنی خود را هم از آلودگی­های فکری آزاد نمود، آن زمان است که در یک ماه بندگی خالصانه در درگاه الهی، به تدریج پرده­ های تاریک دنیادوستی از روی فطرت خدا جوی او کنار می­ رود و با دیدن فطرت نورانی خود، زمزمه­ های ربّانی آن را با گوش جان می­ شوند. زمزمه­ هایی که زشت­ کاری­ها را به کامش تلخ می­ کند، و وی را شیفته­ی ایمان و معنویت می­ گرداند.

میهمان سفره­ ی کرامت خداوند، بعد از یک ماه عبادت و تلاش، به فطرت خود می­ رسد و در پایان این میهمانی ملکوتی، عید فطر و فطرت را به جنش و شادکامی می­ پردازد و چشم خود را با مشاهده­ ی چهره­ ی ملکوتی و واقعی خود، روشن می ­بیند. در آن زمان است که با همه­ ی وجود از بودن خود لذّت می­ برد، و خدا را شکر می­ کند که او را آفرید تا در این  ناز و نعمت  قرار گیرد. در آن هنگام می­ بیند که خدای مهربان را با همه­ ی وجود دوست دارد (الَّذينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّه‏)[۲] و تنها افتخار و عزّت خود را در بندگی و عبودیّت او می ­داند.  

شاید ­ماه رمضان را به دفعات تجربه کرده کرده باشیم، و جز گرسنگی و تشنگی خاطره­ ی دیگری از آن نداشته باشیم!  

آیا وقت آن نشده که ماه رمضان متفاوتی را شروع کنیم. ماه رمضانی که در آن، ارتباط و خلوت با خدای مهربان را در قلّه­ی نگرش­ها و کارهای رفتار خود قرار دهیم، و در پایان هم کوله­ باری از معنویت، و دلی سرشار از عشق و محبت به خداوند را سرمایه­ ی زندگی خود کنیم و در ماه ­های بعد با بهره ­گیری از این سرمایه­ ی ارزشمند دل به دنیا نسپاریم و آخرت خود را بر تمام شگفتی ­ها و کرشمه­ های دینا ترجیح دهیم.

پیامبر اکرم (صلی­ الله ­علیه ­و آله) به جابر بن عبد الله فرمود: «ای جابر! این، ماه رمضان است. هر کس روزش را روزه بدارد و بخشی از شبش را به عبادت برخیزد و شکم و شهوتش را پاک نگه دارد و زبانش را حفظ کند، از گناهانش بیرون می­شود، آن­گونه که از این ماه بیرون می­شود».

جابر گفت: ای پیامبر خدا! این سخن چه نیکوست!

پیامبر خدا فرمود: «ای جابر! و این شرط­ ها چه سخت است!» [۳]