
بسم الله الرحمن الرحيم
برگرفته از کتاب «آیین شکوفایی» نوشته ی «احمد نباتی» مدیر سایت
عدّه ای بر این باورند که علّت آلوده شدن بچّه ها به گناه و فساد این است که در دوران کودکی در معرض این گناه ها نبوده و اکنون که به سنّ بلوغ رسیده اند حریصانه به دام گناه و آلودگی می افتند. به همین دلیل نسخه ی عجیب و غریبی برای کودکان خود می پیچند. آن ها می گویند کودکان خود را در معرض گناه و فساد قرار دهید تا خودشان بفهمند این کارها زشت است و نباید آن ها را انجام دهند!
این افراد می گویند اجازه بدهید کودکانتان در مجالس رقص و آواز شرکت کنند و فیلم های آنچنانی ببینند. وقتی این صحنه ها را در کودکی دیدند، در واقع چشم و دلشان سیر شده و با رسیدن به سن بلوغ، دیگر هیجانی برای رسیدن به این فسادها نداشته و خود به خود از گناه به دور می افتند!
دوران کودکی، دوران آموزش معارف دینی به کودکان است. در این دوران، کودکان ما فطرتی پاک و گوشی شنوا دارند. از دیگر ویژگی های این دوران آن است که شهوت و میل جنسی به معنای خاص ندارند و با آرامش بیشتری می توانند راه تقوای الهی را پیدا کنند. حال اگر در تربیت دینی او کوتاهی کرده و او را در معرض این گناه ها قرار دهیم، چگونه ممکن است با رسیدن به سن نوجوانی و جوانی که قوای شهوانی آن ها فعال شده و در تصمیم گیری خود هم تا حدوی مستقل شده اند، این کارها را ترک کرده و به سوی عبودیت خداوند قدم بردارد؟!
آیا هیچ عاقلی را پیدا می کنید که کودک خود را در معرض انواع میکروب ها و ویروس ها قرار دهد و بگوید بگذارید خودش انتخاب کند که رعایت بهداشت خوب است؟!
آیا هیچ عاقلی پیدا می شود که فرزندش را سر چاه قرار دهد و بگوید بگذار خودش بفهمد که افتادن در چاه خطرناک است؟!
همین والدینی که در مورد دین کودکان خود اینگونه رفتار می کنند، در بسیاری از کارهای دیگر فرزندشان را محدود کرده و اگر اشتباهی انجام دادند به آن ها تذکر می دهند.
اگر حرف رکیکی زد، بلافاصله به او تذکر می دهند.
اگر آداب معاشرت را رعایت نکرد، او را آگاه می سازند.
اگر نسبت به خودشان بی احترامی کرد، در مقابل رفتار او جبهه گیری می کنند.
این تعارض در رفتار، حاکی از آن است که علّت اصلی برای پیچیدن این نوع نسخه ها چیزی نیست جز بی اعتنایی نسبت به فرامین الهی و تقوای فرزندانشان!
همه ی رفتارشناس ها بر این باورند که در همان دوران کودکی شخصیت کودکان شکل گرفته و هر چه میبینند و میشنوند همانند نقشی که بر روی سنگ حک میشود، تا آخر عمر همراهشان خواهد بود. روی همین اساس در دین مبین اسلام آمده است که وقتی فرزندتان به دنیا آمد در گوش راستش اذان بگویید و در گوش چپش اقامه. همچنین می فرمایند: «اگر پدر و مادر در حضور نوزاد خود عمل زناشویی انجام دهند و نوزاد آن ها را ببیند یا اینکه صدایشان را بشنود، رسیدن به رستگاری برای او مشکل تر خواهد شد.»[۱]
[۱]. كافي، جلد۵، صفحه ی۵۰۰٫
http://www.hamandishi-dini.ir/?p=434