بسم الله الرحمن الرحیم

برگرفته از کتاب «شیعه در روایات اهل سنت» نوشته ی «احمد نباتی» مدیر سایت

قتل عبد الله بن مسعود، صحابی بزرگ رسول خدا

­­ابن مسعود کلید دار خزانه­ بود. او هنگامی که خیانت ­های پیاپی به بیت المال را مشاهده کرد، کلید بیت المال را به طرف ولید بن عُقبه انداخت و عثمان را به بدعت گذار در دین توصیف کرد.

ولید در نامه ­ای به عثمان نوشت: «ابن مسعود با تو بیعت کرده و به تو طعنه می ­زند!» عثمان هم در جواب نوشت؛ او را به مدینه بفرست!. مردم جمع شدند تا از خارج شدن او جلوگیری کنند. امّا ابن مسعود قبول نکرد و پس از توصیه ­ی مردم به تقوای الهی و عمل به قرآن به مدینه رفت.

هنگامی که به مدینه رسید عثمان بالای منبر پیامبر (صلّی ­الله ­علیه ­و آله) نشسته بود و سخنرانی می ­کرد و با دیدن ابن مسعود به او توهین کرد و الفاظ زشتی را در مورد او به کار برد. ابن مسعود هم در جواب گفت: من این گونه که تو توصیف می ­­کنی نیستم، بلکه من صحابی و یار رسول خدا (صلّی ­الله ­علیه ­و آله) هستم. عایشه که در مجلس حاضر بود فریاد زد ای عثمان! آیا این حرف­ ها را به صحابی رسول خدا نسبت می­ دهی؟ عثمان به عایشه گفت: ساکت شو، ای زن! بعد به غلام خود، عبد الله بن زمعه، دستور داد تا ابن مسعود را ـ که پیر مردی بود ـ با ضرب و شتم از مسجد بیرون کند. عبد الله بن زمعه هم ابن مسعود را به زمین انداخت و او را کتک زد تا جایی که استخوان ­هایش شکست و در اثر همین ضربات از دنیا رفت.[۱]